گروهی از دانشمندان با اتصال عروق خونی موشهای پیر به عروق خونی موشهای جوان، طول عمر موشهای پیر را افزایش دادهاند. تزریق خون جوان موجب شد حیوانات پیر ۶ تا ۹ درصد بیشتر عمر کنند که تقریباً معادل ۶ سال اضافی برای یک انسان متوسط است.
متصل کردن حیوانات به هم پارابیوز نامیده میشود و سابقه طولانی در علم دارد. به نوشتهی نیویورکتایمز، در قرن ۱۹، دانشمندان فرانسوی رگهای خونی دو موش صحرایی را به هم متصل کردند. آنها به منظور اثبات این موضوع که موشها دارای سیستم گردش خون مشترکی هستند، ترکیب بلادونا از گیاه کشنده شابیزَک را به یکی از حیوانات تزریق کردند. در نتیجهی این امر مردمک چشم هر دو موش گشاد شد.
در دهه ۱۹۵۰، کلایو مککی از دانشگاه کرنل و همکارانش از پارابیوز برای بررسی پیری استفاده کردند. آنها موشهای پیر و جوان را به هم متصل کردند و بعداً غضروفهای موشهای پیر را بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که جوانتر بهنظر میرسند.
در اوایل دهه ۲۰۰۰ پژوهشگران از تکنیکهای قرن ۲۱ برای مطالعه این امر استفاده کردند که وقتی حیوانات با سنین مختلف جریان خون یکسانی داشته باشند، چه اتفاقی میافتد. عضلات و مغز موشهای پیر جوان شد، درحالیکه موشهای جوانتر نشانههای تسریع پیری را نشان دادند.
برخی از پزشکان با تکیه بر نتایج اولیه، تزریق پلاسمای خون افراد جوان را بهعنوان راهی برای درمان زوال عقل و سایر بیماریهای دوران پیری پیشنهاد کردند. سازمان غذا و دارو در سال ۲۰۱۹ هشدار داد که این درمانها مزیت بالینی اثباتشدهای ندارند و میتوانند خطرناک باشند.
دکتر جیمز وایت و همکارانش در دانشکده پزشکی دانشگاه دوک چندین سال روی روشهای مختلف پارابیوز در موشها کار کردند تا اثرات ضدپیری این رویه را بهتر درک کنند. آنها یک موش پیر و یک موش جوان را به مدت حدود ۳ ماه (دو برابر آزمایشهای معمول) به هم متصل و سپس آنها را از هم جدا کردند. طول عمر موشهای پیر بیشتر شد و روند پیری آنها نیز تغییر کرد.
دانشمندان نشانگرهای مولکولی خون و کبد موشهای پیر را بررسی کردند که مانند ساعتی برای سن زیستی حیوان عمل میکنند. دو ماه بعد، نشانگرهای مولکولی نشان میدادند که موشهای پیر نسبت به موشهای دارای همان سن که درمان را دریافت نکرده بودند، جوانتر هستند. موشهای جوان نیز تحتتأثیر این اتصال قرار گرفتند. آنها با سرعت پیرتر شدند و با جدا شدن از موشهای پیر به حالت قبل برگشتند.
درحالیکه برخی از کارشناسان معتقدند این آزمایشها که در مجلهی Nature Aging توصیف شده است، نشانگر تأثیر ماندگار این رویه است، برخی دیگر به مطالعهای از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا اشاره میکنند که سال گذشته منتشر شد و نشان نداد که موشهای پیر پس از پارابیوز بیشتر عمر میکنند. البته با توجه به اینکه در مطالعه جدید از سویه متفاوتی از موشها استفاده شده است، درمورد تعمیم نتایج باید احتیاط کرد.
اثرات طولانیمدت آزمایش نشان میدهد علت افزایش طول عمر موشهای پیر فقط با جوانسازی مجدد سلولهای موشهای پیر ارتباط ندارد. وقتی جراحان موشها را جدا کردند، ذخیره سلولهای جوان موشهای پیر از دست رفت، اما آنها به حالت قبلی پیر خود برنگشتند.
این احتمال وجود دارد که ترکیبات مضر موجود در حیوانات پیر با خون موشهای جوان رقیق شود. علاوهبراین، ممکن است خون جوان حاوی مولکولهایی باشد که سلولهای موشهای پیر را دوباره برنامهریزی میکنند تا مانند سلولهای جوان رفتار کنند.
البته، نتایج مطالعه جدید توجیهی برای تزریق سرم انسانهای جوان به انسانهای پیر نیست و قبل از استفاده در کلینیکها، مطالعات بسیار بیشتری انجام شود.
۲۲۷۲۲۷
