به گزارش خبرگزاری بیکینگ، آلکاتراز مدت ها قبل از تبدیل شدن به خانه زندان معروف با حداکثر امنیتی، جزیره ای بیابانی بود. آمریکایی های بومی منطقه از این جزیره دوری می کردند زیرا فکر می کردند که ارواح شیطانی در آن زندگی می کنند. قبیله معروف به اوهلون از جزیره به عنوان محل مجازات استفاده می کردند و کسانی را که قوانین قبیله را زیر پا می گذاشتند به آنجا می فرستادند. اولین اروپایی هایی که از این جزیره دیدن کردند، اسپانیایی ها بودند. در سال ۱۷۷۵، کاوشگر خوان مانوئل دی آیالا اولین کسی بود که از خلیج سانفرانسیسکو عبور کرد و یکی از این سه جزیره را “Isla de los Alcatraces” یا “Pelican Island” نامید.
بعداً این نام به چیزی که امروزه به نام آلکاتراز می شناسیم کوتاه شد. هنگامی که اسپانیایی ها لشکرکشی خود را به کالیفرنیای جنوبی آغاز کردند، بسیاری از اعضای قبیله اوهلون از این جزیره به عنوان مخفیگاه استفاده کردند تا از مسیحیت تحمیلی اروپا جلوگیری کنند.
اولین مالک ثبت شده جزیره جولیان ورکمن بود که در ژوئن ۱۸۴۶ توسط فرماندار مکزیک پیو پیکو برای ساختن فانوس دریایی منصوب شد. در سال ۱۸۴۸، در پایان جنگ آمریکا و مکزیک، کالیفرنیا به همراه جزیره به مالکیت ایالات متحده درآمد. در اوایل دهه ۱۸۶۰، زمانی که جنگ داخلی آغاز شد، آلکاتراز به عنوان مکانی برای محافظت و ذخیره سلاح گرم برای زرادخانه سانفرانسیسکو خدمت می کرد.
با درک موقعیت استراتژیک خود، یک قلعه با ۱۱ توپ در بالای آن قرار گرفت. در طول جنگ، هواداران کنفدراسیون به جزیره فرستاده شدند. در سال ۱۸۶۸، پس از ساخت زندان آجری، به طور رسمی به عنوان محل نگهداری طولانی مدت برای زندانیان نظامی تعیین شد.
از سال ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۱، یک زندان جدید و بهبود یافته ساخته شد. ساختمان جدید که بعدها به “صخره” معروف شد توسط خود زندانیان ساخته شد. این جزیره از سال ۱۸۵۰ تا ۱۹۳۳ تحت صلاحیت ارتش ایالات متحده بود، زمانی که به مالکیت وزارت دادگستری منتقل شد و توسط اداره فدرال مجازات ها مورد استفاده قرار گرفت. سپس تصمیم گرفته شد که آلکاتراز به یک زندان فدرال با حداکثر امنیت تبدیل شود و حداقل امتیازات به خطرناک ترین زندانیان در خاک آمریکا اعطا شود.
اولین زندانیان در سال ۱۹۳۴، با دستبند و نگهبانی توسط ماموران FBI آورده شدند. مدیر اصلی زندان جیمز جانستون بود که تا سال ۱۹۴۸ با مشت آهنین اداره زندان را برعهده داشت. از سوی مقامات زندان سکوت مطلق برقرار بود و حضور مطبوعات ممنوع بود.
تعداد کارکنان زندان در ابتدا حدود ۱۵۰ نفر بود که با خانواده های خود در جزیره زندگی می کردند. معمولاً ۲۵۰ محکوم زندانی بودند که هر کدام سلول مخصوص به خود را داشتند. اگرچه به عنوان “جزیره شیطان” شناخته می شود، بسیاری از زندانیان می خواستند به آنجا منتقل شوند، زیرا شرایط زندگی در آن زمان نسبت به بسیاری از زندان های ایالات متحده مناسب تر بود.
در آلکاتراز، زندانیان چهار حق داشتند: غذا، پوشاک، سرپناه و مراقبت های پزشکی. هر امتیاز دیگری مانند: کار در فضای باز، مکاتبه با خانواده، ملاقات بستگان، دسترسی به کتابخانه ندامتگاه، فعالیت هایی مانند نقاشی، نوشتن، یا کار کردن باید کسب می شد. وقتی مدیریت زندان بر این باور بود که زندانی دیگر تهدیدی نیست، او را به زندان فدرال دیگری فرستادند تا بقیه دوران محکومیت خود را تکمیل کند.
“خانه” جنایتکاران مشهور
از سال ۱۹۳۴ تا ۱۹۳۹، مشهورترین گانگستر، آل کاپون، در آلکاتراز زندانی بود. پس از آنها جورج کلی با نام مستعار “ماشین کلی” و آلوین “کریپی” کارپیس، دشمن شماره ۱، از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۶۲. تا سال ۱۹۶۳، ۱۴ تلاش برای فرار صورت گرفت که در آن ۳۶ نفر درگیر شدند که از این تعداد ۲۳ نفر دستگیر شدند، ۶ نفر به ضرب گلوله کشته شدند. اجساد ۶ زندانی باقی مانده که در آمار قبلی مشخص نشده بودند هرگز پیدا نشدند و تا به امروز سرنوشت آنها در هاله ای از ابهام باقی مانده است.
آلکاتراز در سال ۱۹۶۳ توسط رابرت اف کندی به دلیل هزینه های بالای حمل و نقل تجهیزات به جزیره بسته شد. در سال ۱۹۶۹، گروهی از بومیان آمریکا تا سال ۱۹۷۱ ادعای مالکیت این جزیره را داشتند، زمانی که توسط مقامات تخلیه شدند. در حال حاضر، این جزیره برای بازدیدکنندگان باز است.
منبع: هیستوریآفیستردی
۲۲۷۲۲۷
