دانشمندان سرانجام طول دقیق روز اورانوس را تعیین کردند

اورانوس سیاره‌ای بسیار عجیب است. میدان مغناطیسی آن از مرکز سیاره نمی‌گذرد، به پهلو می‌چرخد و تقریباً ویژگی‌های خاصی ندارد. وضعیت غیرمعمول اورانوس که ممکن است ناشی از برخوردی عظیم در گذشته باشد، باعث می‌شود که اندازه‌گیری‌های ساده‌ای مثل طول روز در این سیاره دشوار باشند. اکنون تکنیکی جدید اندازه‌گیری‌های قبلی مربوط به وویجر ۲ در سال ۱۹۸۶ را بهبود بخشیده است.

جنبه‌ی مهم روش جدید به شفق‌های قطبی بازمی‌گردد. شفق‌های قطبی به دلیل عدم هم‌راستایی بین محور چرخش و میدان مغناطیسی، مانند زمین یا مشتری در اطراف قطب‌ها وجود ندارند. با وجود پیچیدگی‌ها، تیم پژوهشی موفق شدند از شفق‌های قطبی برای بهبود روش وویجر تا میزان هزار برابر استفاده کنند. بر این اساس، روز در اورانوس ۱۷ ساعت، ۱۴ دقیقه و ۵۲ ثانیه است که ۲۸ ثانیه طولانی‌تر از تخمین‌های وویجر است.

پژوهشگرها توانستند یک سیستم مختصات بهتر ایجاد کند که قطعا در آینده و زمانی که مأموریت جدید به این غول یخی تایید شود، مفید خواهد بود. لاورنت لامی، نویسنده ارشد پژوهش از رصدخانه پاریس در بیانیه‌ای اعلام کرد:

اندازه‌گیری ما نه‌تنها مرجع ضروری برای جامعه علوم سیاره‌ای فراهم می‌آورد، بلکه یک مسئله قدیمی را هم حل می‌کند: سیستم‌های مختصات قبلی که بر اساس دوره‌های چرخش قدیمی بود، به سرعت غیر دقیق می‌شدند و ردیابی قطب‌های مغناطیسی اورانوس را در طول زمان غیرممکن می‌ساختند. با این سیستم جدید طول جغرافیایی، اکنون می‌توانیم مشاهدات شفق‌های قطبی را که تقریباً داده‌های ۴۰ ساله را پوشش می‌دهند مقایسه و حتی برای مأموریت آینده‌ی اورانوس برنامه‌ریزی کنیم.