پیش از آنکه منظومه شمسی ما به دیسکی تخت تبدیل شود، توزیع غبار و سنگ‌ها، آن را بیش از پنکیک به شکل دونات درآورده بود. این نتیجه‌ای است که دانشمندان پس از بررسی شهاب‌سنگ‌های آهنی از بخش خارجی منظومه‌ی شمسی به دست آوردند و متوجه شدند که این نتایج تنها در صورتی معنادارند که منظومه‌ی شمسی زمانی به شکل حلقوی بوده باشد.اطلاعات فوق می‌توانند به ما کمک کنند تا دیگر منظومه‌های سیاره‌ای نوظهور و ترتیب گردهم‌آمدن آن‌ها را تعیین کنیم. شکل‌گیری منظومه‌ی سیاره‌ای در اطراف یک ستاره در ابری مولکولی از گاز و غبار آغاز می‌شود. اگر بخشی از این ابر به‌اندازه‌ی کافی متراکم شود، به خاطر گرانش خود دچار فروپاشی می‌شود و شروع به چرخیدن می‌کند تا جایی که ستاره‌ی نوزاد در حال رشد را تشکیل دهد. با چرخش این ابر، مواد داخل ابر مجاور به دیسک چرخانی جذب می‌شوند که پیش‌ستاره را تغذیه می‌کند.درون دیسک یادشده، توده‌های کوچک‌تری شکل می‌گیرند و به هسته‌های پیش‌سیاره‌ای تبدیل می‌شوند که یا تا شکل‌گیری سیاره‌های کامل به رشد ادامه می‌دهند یا در حالت متداول‌تر، با توقف رشد مواجه می‌شوند و به شکل اجرام کوچک‌تری مثل سیارک باقی می‌مانند.ما در گذشته دیسک‌ها را در اطراف ستاره‌های دیگر با شکاف‌های شکل‌گرفته به‌وسیله‌ی سیاره‌ها که در حین حرکت، گردوغبار را درهم می‌آمیزند، مشاهده کرده‌ایم؛ اما انواع آهنی شهاب‌سنگ‌ها در بخش خارجی منظومه‌ی شمسی، بخش دیگری از داستان را روایت می‌کنند.

مجله خبری بیکینگ