۵ باور نادرست درباره وایفای که اتصال شما را مختل میکند!
۵ باور نادرست درباره وایفای که اتصال شما را مختل میکند!
به گزارش بیکینگ، با گذشت سالها و گسترش استفاده از وایفای در مکانهای مختلف، باورها و شایعات نادرستی درباره آن شکل گرفته که ممکن است استفاده از این فناوریِ ذاتاً ساده را با پیچیدگیهای غیرضروری مواجه کند.
بر این اساس، در ادامه به بررسی پنج مورد از رایجترین باورهای نادرست پیرامون فناوری وایفای میپردازیم:
۱- تأثیر جهت آنتن بر کیفیت سیگنال
روترهای وایفای در سالهای اخیر پیشرفت چشمگیری داشتهاند و امروزه وجود دستگاههای مجهز به چندین آنتن برای انتشار سیگنال امری متداول است. عدهای بر این باورند که جهتدهی به این آنتنها بهطور مستقیم بر گستردگی پوشش سیگنال و کاهش نقاط کور در خانه یا محیط کار تأثیر میگذارد.
با این حال، واقعیت امر متفاوت است؛ چرا که شکل و جهت آنتنهای نصبشده روی دستگاه، تأثیر محسوسی بر سرعت یا برد سیگنال ارسالی به نقاط مختلف اطراف آن ندارد. دلیل این امر، طراحی اکثر آنتنهای مدرن بر پایه «توزیع چندجهته» سیگنال است. این بدان معناست که سیگنال بهصورت دایرهوار و در یک الگوی حلقوی منتشر میشود، نه بهصورت خطی.
نکتهای که باید به آن توجه داشت، محل قرارگیری روتر است. این عامل نقش بسیار مهمی در اطمینان از رسیدن سیگنال به حداکثر نقاط ممکن دارد. قرار دادن روتر در مجاورت دیوار یا روی یک سطح کوتاه، میتواند مانع از توزیع بهینهی سیگنال در جهت آن دیوار شود. بنابراین، همواره توصیه میشود روتر در نقطهای مرتفع و مرکزی قرار گیرد.
۲- لزوم استفاده از تنظیمات پیشرفته برای دستگاههای توزیع سیگنال
امروزه شرکتها، دستگاههای تقسیمکننده سیگنال را با قابلیتها و تنظیمات بسیار پیشرفته عرضه میکنند. برخی افراد تصور میکنند که استفاده از این دستگاهها در مقایسه با نمونههای معمولی، نتایج بهتری به همراه دارد.
حقیقت آن است که پیکربندی و تنظیم این دستگاههای پیشرفته، غالباً نیازمند صرف وقت و تخصص فنی است و گاهی حتی به نرمافزارها یا تجهیزات خاصی نیاز دارد. بهطور کلی، این دستگاهها برای استفاده معمولی اکثر کاربران بهینهسازی شدهاند و نیازی به تغییرات گسترده در تنظیمات پیشفرض آنها نیست.
با این وجود، گاهی ممکن است سیگنالهای چندین دستگاه مولد (مثل روتر خانههای مجاور و همسایهها) با یکدیگر تداخل پیدا کنند. راهحل اصولی در چنین مواردی، مشورت با یک تکنسین متخصص است تا با اندازهگیری میزان تداخل، سیگنال روتر شما را به کانالهای رادیویی خلوتتر که فاقد سیگنالهای مزاحم هستند، منتقل کند.
۳- کاربرد تقویتکنندههای سیگنال در محیطهای خانگی
تقویتکنندههای سیگنال (وایفای اکستندر) از بهترین گزینهها برای افزایش برد سیگنال اینترنت در خانهها یا فضاهای بزرگ محسوب میشوند. اما یک اشتباه رایج، اتصال این تقویتکنندهها به دستگاههای توزیعکننده سیگنال (مثل یک روتر دیگر) است که باعث کاهش چشمگیر کارایی و از بین رفتن بخش عمدهای از مزایای آن میشود.
کارشناسان همواره توصیه میکنند تقویتکننده را مستقیماً و از طریق کابل اترنت (LAN) به منبع اصلی اینترنت (مثل مودم) متصل نمایید. این روش، افزایش واقعی قدرت سیگنال و دسترسی به حداکثر پوشش ممکن را تضمین میکند.
شایان ذکر است که اتصال دستگاههایی که پیشتر به صورت بیسیم به تقویتکننده متصل بودهاند، از طریق کابل، لزوماً انتقال سیگنال بهتری را تضمین نمیکند و بهترین نتیجه زمانی حاصل میشود که تقویتکننده خود به صورت سیمی به منبع اصلی متصل باشد.
۴- مقایسه اتصال بیسیم و اتصال سیمی
این پرسش که «اتصال بیسیم بهتر است یا سیمی؟» از همان آغاز ظهور فناوری وایفای، مورد بحث متخصصان شبکه و علاقهمندان به فناوری بوده است. اگرچه این فناوری بهطور قابل ملاحظهای تکامل یافته و اکنون امکان انتقال داده با سرعتهای بسیار بالا را فراهم میکند، اما این بحث همچنان پابرجاست.
پاسخ به این سؤال به نیازهای کاربر و نوع استفاده هر دستگاه بستگی دارد و این به دلیل تفاوت ذاتی در مکانیسم عملکرد شبکههای بیسیم و سیمی است.
برای درک سادهتر، میتوان شبکه وایفای را به یک بزرگراه عمومی تشبیه کرد که تمام خودروها (دستگاهها) باید به نوبت و گاهی با ترافیک (ازدحام داده) از آن عبور کنند. در مقابل، یک اتصال سیمی، مانند یک خط اختصاصی است که تنها به یک وسیله نقلیه (دستگاه) تعلق دارد و هیچگونه ترافیک یا تأخیری در آن وجود ندارد.
بر این اساس، برای دستگاههایی که به پایداری و سرعت اتصال بسیار بالایی نیاز دارند (مانند سرورها، کنسولهای بازی یا سیستمهای پخش زنده)، همواره استفاده از اتصال سیمی بهجای اتصال بیسیم توصیه میشود.
۵- تأثیر پنهان کردن نام شبکه بر امنیت
روترهای وایفای قابلیتی را در اختیار کاربران قرار میدهند که میتوانند نام شبکه خود (SSID) را مخفی کنند. این کار، مشاهده و اتصال به شبکه توسط افراد عادی یا مزاحمان تصادفی را دشوار میسازد.
اگرچه این مکانیزم، layer of protection (لایهای از محافظت) در برابر کاربران معمولی ارائه میدهد، اما در برابر متخصصان نفوذ و هکرهای مجرب، سطح حفاظتی بسیار ناچیزی دارد. هر فردی با استفاده از نرمافزارهای ساده اسکن شبکه میتواند شبکههای مخفی را شناسایی کند و فرآیند نفوذ به آن را، اغلب بدون حتی نیاز به دانستن نام شبکه، آغاز نماید. بنابراین، پنهان کردن نام شبکه را نمیتوان یک روش امنیتی قدرتمند تلقی کرد و تکیه بر روشهای مطمئنتری مانند انتخاب رمزعبور پیچیده و بهکارگیری پروتکلهای رمزنگاری قوی (مانند WPA3) ضروری است.
