از آنجایی که ویروسها در همه جا یافت میشوند، مصرف اتفاقی آنها توسط ارگانیسمها اجتناب ناپذیر است اما جان دلانگ(John DeLong) در دانشگاه نبراسکا-لینکلن(Nebraska-Lincoln) میخواست بفهمد که آیا میکروبها به طور فعال ویروسها را میخورند یا خیر و آیا چنین رژیم غذایی میتواند از رشد فیزیولوژیکی و رشد جوامع میکروبی حمایت کند یا خیر.
دلانگ میگوید: ویروسها از مواد بسیار خوبی تشکیل شدهاند: اسیدهای نوکلئیک، مقدار زیادی نیتروژن و فسفر در ویروسها وجود دارد. همه موجودات دلشان میخواهد این ترکیبات را مصرف کنند. بسیاری از ارگانیسمها هر چیزی را که به دست بیاورند میخورند. مطمئناً موجوداتی وجود دارند که آموختهاند چگونه این مواد خام واقعا خوب را بخورد.
برای آزمایش این فرضیه، دلانگ و تیمش نمونههایی از آب حوضچه جمعآوری کردند، میکروبهای مختلف را جدا کردند و سپس مقادیر زیادی کلروویروس، ساکن آب شیرین که جلبکهای سبز را آلوده میکنند، به آن اضافه کردند. در چند روز بعدی، آنها اندازهی جوامع ویروسها و سایر میکروبها را ردیابی کردند تا ببینند آیا میکروبها ویروس را میخورند یا خیر.
به نظر میرسید یک میکروب خاص ویروسها را میخورد. این میکروب مژکدار، هالتریا(Halteria) نام دارد. در نمونههای آبی که هیچ منبع غذایی دیگری برای مژکداران وجود نداشت، جمعیت هالتریا در عرض دو روز حدود ۱۵ برابر افزایش یافت، در حالی که سطح کلروویروس ۱۰۰ برابر کاهش یافت. در نمونههای کنترل بدون حضور ویروس، هالتریا اصلا رشد نکرد.
در آزمایشهای بعدی، محققان دیانای کلروویروس را با رنگ فلورسنت برچسبگذاری کردند و دریافتند که سلولهای هالتریا به سرعت شروع به درخشیدن میکنند. این به تایید این فرضیه که هالتریا واقعا ویروس را میخورد، کمک کرد.
این آزمایشها نشان میدهد که اصطلاح تازه ابداع شده «virovory» اکنون میتواند جای خود را در میان لغاتی همچون گیاهخواران، گوشتخواران و همهچیزخواران باز کند و هالتریا تبدیل به اولین موجود ویروسخوار شناخته شده میشود. اگرچه بعید به نظر میرسد که این تنها مورد از موجودات ویروسخوار در جهان باشد و محققان قصد دارند به بررسی این پدیده، از جمله اثرات آن بر شبکههای غذایی و سیستمهای بزرگتر مانند چرخه کربن ادامه دهند.
5858
