کالبدشناسی لبخند: چگونه خنده واقعی را از ساختگی تشخیص دهیم؟

کالبدشناسی لبخند: چگونه خنده واقعی را از ساختگی تشخیص دهیم؟
احتمالاً این ادعا را شنیدهاید که اخم کردن نسبت به لبخند زدن عضلات بیشتری را درگیر میکند. این ادعا معمولاً با هدف ایجاد حس خوب و تشویق به لبخند مطرح میشود: تلاش کمتر، شادی بیشتر. اما از نظر آناتومی، این اعداد و ارقام کاملاً درست از آب در نمیآیند.
ما همه این صحنه را دیدهایم؛ لبخندی که به چشمهای فرد نمیرسد. از عکسهای خانوادگی ناخوشایند گرفته تا خوشآمدگوییهای رسمی در محل کار، مغز ما معمولاً خیلی زودتر از آنکه آگاهانه متوجه شویم، حس میکند چیزی درست نیست؛ اما چه چیزی در یک لبخند وجود دارد که باعث میشود صادقانه یا ساختگی به نظر برسد؟ بهگفتهی میشل اسپیر، استاد آناتومی در دانشگاه بریستول، پاسخ در ترکیبی شگفتانگیز از آناتومی صورت، عصبشناسی و اصالت احساسی نهفته است.
همه لبخندها یکسان نیستند و از نظر آناتومیک، دستکم دو نوع متمایز لبخند وجود دارد: لبخند دوشن که بازتابدهنده شادی واقعی است و لبخند غیردوشن که معمولاً اجتماعی یا استراتژیک است.
لبخند دوشن که به نام عصبشناس فرانسوی قرن نوزدهم، گیوم دوشن دو بولونی نامگذاری شده، دو گروه عضله کلیدی را فعال میکند. گروه اول مربوط به گوشههای دهان است؛ جایی که عضله ریزیوریوس (که در لاتین به معنی «لبخند زدن» است) گوشههای دهان را به بیرون میکشد و عضله ماژور زایگوماتیکوس آنها را بالا میبرد.