چه مانعی بر سر راه ماشین‌های پرنده قرار دارد؟

براساس گزارش جامع FAA، عملیات پرواز خودروی پرنده ابتدا از چهارچوب و قوانین نظارتی موجود (مانند قوانین پرواز بصری و قوانین پرواز ابزاری) به‌عنوان بستری برای عملکرد بیشتر وسیله‌ی نقلیه و سطوح بالاتر آزادی عمل استفاده خواهد کرد. این گزارش، برخی نگرانی‌ها را نیز بدون پرداختن کامل به آن‌ها مطرح می‌کند؛ مسائلی چون سروصدا، آلودگی، امنیت، ماندگاری و هزینه.

در این گزارش چند سوال بسیار مهم هم مطرح شده است: چه کسی این خودروهای پرنده را می‌راند؟ آیا مسافران به گواهینامه نیاز دارند؟ فرودگاه‌های عمودی و وسایل نقلیه‌ای که بالای سر انسان‌ها پرواز می‌کنند، چه تاثیری بر زندگی آن‌ها خواهند گذاشت؟ مسئولیت سقوط خودروهای پرنده برعهده‌ی کدام حوزه‌ی قضایی خواهد بود؟

نگرانی بعدی درخصوص خودروهای پرنده، سروصدای آن‌ها است. طراحی ماشین‌های پرنده‌ی بی‌صدا کار دشواری است. به‌ویژه زمانی که در عملیات‌های تجاری در مقیاس بزرگ، ممکن است خودروهای پرنده صدها بار در ساعت از زمین بلند شوند و فرود بیایند، این آلودگی صوتی از اهمیت بسیار بیشتری برخوردار خواهد بود.

ملخ‌های برقی و سایر عناصر طراحی پیشرانه‌ی ماشین‌های پرنده ممکن است آلودگی صوتی را کاهش دهند. برنامه‌ریزان شهری نیز باید سطح دسیبل فرودگاه‌های عمودی یا مکان‌های فرود را درنظر بگیرند؛ اما ممکن است برای کنترل میزان سروصدا، به قوانین سختگیرانه‌ی دولتی هم نیاز داشته باشیم. برای زیرساخت‌های هوایی هم ممکن است دستورالعمل‌هایی از مقررات موجود استخراج شود که برای هواپیماها و هلیکوپتر‌های معمولی اعمال می‌شود.

ناسا در تلاش برای کمک به سازندگان ماشین‌های پرنده به‌منظور ساختن خودروهای کم‌صداتر، همکاری‌هایی را با FAA، محققان دانشگاه‌ها و دیگر رهبران صنعت انجام داده است. این همکاری‌ها به‌منظور ساخت ابزارهای نرم‌افزاری برای مدل‌سازی و پیش‌بینی سروصدای وسایل نقلیه‌ی پرنده انجام شده است.

کارزار حمل‌ونقل هوایی پیشرفته‌ی ناسا واکنش انسان را به نویز سطح پایین یا آستانه‌ی نویز به‌اصطلاح پهن‌باند (عبارت به‌کاررفته برای صدایی که شنونده نمی‌تواند منبع آن را تشخیص دهد) و چگونگی پیش‌بینی صدایی که بسیاری از این‌گونه وسایل نقلیه‌ی درحال پرواز به‌طور همزمان تولید می‌کنند، بررسی می‌کند.

شرکت بریتانیایی آروپ که خدمات طراحی، مهندسی و پایداری محیطی را ارائه می‌دهد، به‌تازگی میزگردی را برای بررسی احتمالات و معایب بازار حمل‌ونقل هوایی برگزار کرده است.

بایرن توربر، یکی از مدیران اجرایی آروپ در سان‌فرانسیسکو می‌گوید: «شهرها ازطریق مجوزهای تجاری، فرصت بیشتری برای اعمال کنترل دارند. شهرداری‌ها نیز مانند خطوط هوایی و فرودگاه‌ها، از اختیار کنترل فعالیت‌های دارای مجوز خدمات حمل‌ونقل هوایی تجاری برخوردار هستند. این اختیار می‌تواند قوانین مربوط ساعات منع رفت‌وآمد، حداکثر تراکم نقاط عمودی در محله‌های خاص و هزینه‌ را شامل شود.» به عبارت بهتر، شهرها می‌توانند قوانینی را تنظیم کنند که زمان و مکان خدمات تاکسی‌های هوایی را مشخص کند.

تعجب‌آور نیست که لس‌آنجلس با ترافیک افسانه‌ای خود اولین شهر پذیرای خودروهای پرنده در جهان باشد؛ اما سوال اینجاست که ماشین‌های پرنده چقدر می‌توانند به رفع انسداد شهری مانند لس‌آنجلس کمک کنند؟

توربر در این زمینه می‌گوید: «نکته‌ای که باید به آن توجه داشت این است که حمل‌ونقل هوایی شهری، مشکل را حل نخواهد کرد. درواقع به احتمال زیاد حجم خودروهایی که در آسمان خواهیم دید به اندازه‌ی حجم خودروهای روی زمین نخواهد بود. درصورت بروز چنین شرایطی، در آسمان نیز ترافیک ایجاد می‌شود.»

درنهایت صرفه‌جویی در مقیاس یا به عبارت دیگر، کاهش هزینه در اثر افزایش حجم تولید ممکن است خودروهای پرنده را به گزینه‌هایی مقرون‌به‌صرفه تبدیل کند؛ به‌ویژه اگر شهرها بتوانند شرکت‌ها را تشویق کنند تا دسترسی و خدمات را به محله‌های کم‌درآمد ارائه دهند.

در سال ۲۰۲۱، وزارت حمل‌ونقل لس‌آنجلس (Ladot) قراردادی را با آروپ امضا کرد تا گزارشی را برای ملاحظات چهارچوب سیاست حمل‌ونقل هوایی شهری، با تاکید ویژه بر برابری تهیه کند. این گزارش تاکید می‌کند که خودروهای پرنده باید به‌عنوان خدمات شهری و کالای عمومی درنظر گرفته شوند.

پس از اثبات طرح مفهومی خودروهای پرنده، انجام آزمایش‌های دقیق و کاهش خطرات ایمنی، خدمات حمل‌ونقل هوایی پیشرفته باید عملکردی مشابه کتابخانه‌ها، مدارس، فرودگاه‌ها یا جاده‌ها داشته باشد؛ یعنی به‌عنوان یک دارایی برای کل جامعه عمل کنند؛ نه یک فناوری مخرب.