چرا مغز ما برای حافظه به فضای هفت‌بُعدی نیاز دارد؟

در این مدل نظری، هر مفهوم در ذهن به‌عنوان یک «رد عصبی» یا «انگرام» و در قالب مجموعه‌ای از ویژگی‌های حسی در یک «فضای مفهومی چندبعدی» بازنمایی می‌شود. برای نمونه، مفهوم «موز» به‌صورت یک شیء چندبعدی متشکل از ویژگی‌هایی چون «زردی»، «شیرینی»، «بافت نرم» و «شکل خمیده» کدگذاری می‌شود.

شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان داد که بهینه‌ترین ظرفیت برای ذخیره‌سازی و تمایز میان مفاهیم مختلف، در فضایی با هفت بُعد محقق می‌شود. در حالی که فضای پنج‌بُعدی (متناظر با پنج حس) محدودکننده بوده و فضای هشت‌بُعدی یا بیشتر، به دلیل هم‌پوشانی و تداخل مفاهیم، ناکارآمد است.

پروفسور نیکولای بریلیانتوف، از نویسندگان این مطالعه، در توضیحی تحلیلی خاطرنشان کرد: «این نتیجه به‌طور قطعی به معنای وجود دو حس اضافه در انسان‌های کنونی نیست، بلکه نشان می‌دهد معماری مغز ظرفیت بهینه‌سازی برای ورودی‌های حسی بالقوه جدید، مانند حس میدان مغناطیسی یا تابش را دارا است. این کشف، پیامدهای عملیاتی قابل‌توجهی در طراحی نسل آینده‌ی سامانه‌های هوش مصنوعی و معماری حافظه‌ی ربات‌ها خواهد داشت.»

این پژوهش تأکید می‌کند که مدل‌های ریاتی همچنان برای درک پدیده‌ی پیچیده‌ای مانند حافظه در حال تکامل هستند، اما گام‌های نظری اینچنینی، افق‌های تازه‌ای را برای شبیه‌سازی عملکرد مغز و خلق هوش‌های مصنوعی کارآمدتر می‌گشایند.