پنگوئن‌ها با راهکاری غیرمنتظره جنوبگان را خنک می‌کنند: ازطریق مدفوع کردن

مدفوع پنگوئن‌ها ممکن است با افزایش پوشش ابری در جنوبگان، در کاهش اثرات تغییرات اقلیمی در منطقه نقش داشته باشد. پژوهشگران در مطالعه‌ای تازه گزارش داده‌اند که گازهای متصاعدشده از فضولات پنگوئن‌ها، ترکیبات شیمیایی ضروری برای شکل‌گیری هسته‌های ابر، یعنی ذرات ریزی را که ابرها در اطراف آن‌ها تشکیل می‌شوند، فراهم می‌کنند.

نقش اصلی فضولات پنگوئن‌ها در فرآیند تشکیل ابر در جنوبگان، تامین آمونیاک است. براساس پژوهش‌های پیشین، آمونیاک موجود در جو می‌تواند با اسید سولفوریک حاصل از فیتوپلانکتون‌های دریایی ترکیب شود و ذرات ریز موسوم به هسته‌های تراکم ابر را شکل دهد؛ ذرات اولیه‌ای که ابرها بر پایه‌ی آن‌ها پدید می‌آیند.

ابرها با بازتاب بخش قابل‌توجهی از نور خورشید به فضا، می‌توانند نقش مهمی در خنک‌سازی کره زمین ایفا کنند. پژوهشگران در تلاش هستند عوامل موثر بر اقلیم و میزان ابرناکی در اقیانوس منجمد جنوبی و جنوبگان را به‌طور دقیق‌تری شناسایی کنند، زیرا تغییرات این مناطق تاثیر قابل‌توجهی بر اقلیم جهانی دارد.

در نزدیکی ایستگاه مارامبیو آرژانتین در شبه‌جزیره جنوبگان، برف و خاک اغلب با فضولات کلنی پنگوئن‌های آدلی پوشیده است. متیو بویِر، دانشمند هواشناسی دانشگاه هلسینکی، همراه با همکارانش، قصد داشتند تاثیر این کود طبیعی را بر روند تشکیل ابر در منطقه مورد بررسی قرار دهند.

تیم پژوهشی از ۱۰ ژانویه تا ۲۰ مارس ۲۰۲۳، غلظت آمونیاک، دی‌متیل‌آمین و سایر گازها را در شبه‌جزیره جنوبگان اندازه‌گیری کرد تا نقش هریک از این گازها در فرآیند تشکیل ابرهای این منطقه را بهتر درک کند. پژوهشگران میزان آمونیاک را تا ۱۳٫۵ قسمت در میلیارد ثبت کردند که هزار برابر بیشتر از غلظت آمونیاک در مناطق فاقد پنگوئن است.

سپس، با انجام اندازه‌گیری‌هایی در طول روز، نحوه تغییر غلظت ذرات ریز آئروسل در اثر تغییر جهت باد مورد بررسی قرار گرفت. بادهایی که از سمت کلنی پنگوئن‌ها می‌وزیدند، باعث افزایش چشمگیر غلظت ذرات آئروسل (و ایجاد مه خفیف) شدند. به‌طور کلی، تیم تحقیق دریافت که سهم پنگوئن‌ها در ترکیب شیمیایی جو، نرخ تشکیل ذرات را در آن منطقه تا ۱۰ هزار برابر افزایش داده است.

تاثیر رخ‌داده حتی پس از ترک منطقه توسط پنگوئن‌ها و آغاز مهاجرت سالانه آن‌ها نیز باقی ماند. فضولات پنگوئن‌ها خاک را به حدی غنی کرده بود که یک ماه پس از عزیمت آن‌ها، میزان انتشار آمونیاک همچنان ۱۰۰ برابر بیشتر از سطح پایه باقی مانده بود.

مطالعه ۲۲ مه در مجله‌ی  Communications Earth & Environment منتشر شد.