به گزارش بیکینگ، به نقل از ایسنا، این سامانه کوچک توسط گروهی بینالمللی به رهبری فیلیپ والتر از دانشگاه وین ساخته شده و روز ۲۳ ژوئن سوار بر راکت فالکون ۹ اسپیسایکس از پایگاه فضایی وندربرگ در کالیفرنیا به فضا فرستاده شد. پردازنده قرار است فعالیتش را در ارتفاعی حدود ۵۵۰ کیلومتری از سطح زمین آغاز کند. این پرتاب بخشی از مأموریت ترنسپورتر ۱۴ اسپیسایکس بود که ۷۰ محموله مختلف از جمله ریزماهوارهها، تاسوارهها و کپسولهای بازگشت را به مدار برد.
در میان آنها، این رایانه کوانتومی مینیاتوری بهخاطر ظرفیت انقلابیاش در پردازش دادهها در فضا و مشاهده زمین، برجستهتر از بقیه است.
رایانهای ساختهشده برای بقا در فضا
طراحی رایانه کوانتومی برای کارکرد در فضا با چالشهای مهندسی جدی روبهرو بود. محققان وین این دستگاه را طوری ساختند که در برابر نوسانات شدید دما، تابشهای فضایی و لرزشهای ناشی از پرتاب مقاومت داشته باشد.
در مرحلهای کلیدی، دوازده عضو گروه به مدت چهار هفته مشغول مونتاژ محموله ماهوارهای در یک اتاق تمیز بودند. آنها مدل پروازی را تنها در ۱۱ روز کاری تکمیل کردند.
انتظار میرود این ماهواره حدود یک هفته پس از ورود به مدار، ارسال نتایج را آغاز کند. والتر میگوید: این پروژه، ما را به یک گروه فضایی واقعی تبدیل کرد. حالا دانش لازم را داریم تا آزمایشهای بیشتری را در فضا انجام دهیم، چه برای فیزیک بنیادی کوانتومی و چه برای کاربردهای دیگر عملی.
مزیت اصلی رایانه کوانتومی در فضا، قابلیت آن در اجرای «پردازش در فضا» است. یعنی دادههایی که ماهواره از محیط گردآوری میکند برای مثال در تشخیص آتشسوزی جنگلها، میتواند همانجا پردازش شوند و نیازی به ارسال دادههای خام به زمین نیست. این فرآیند، مصرف انرژی را کاهش میدهد و زمان پاسخگویی را بهبود میبخشد.
رایانههای کوانتومی همچنین در انجام وظایفی که برای سیستمهای سنتی دشوارند، عملکرد درخشانی دارند. این پردازنده با استفاده از سامانههای نوری و اصول فیزیکی مانند تداخل و پراش، محاسبات را بهصورت آنالوگ انجام میدهد که روشی بسیار کارآمد برای پردازشهای سنگین است.
این سامانه بسیار تطبیقپذیر طراحی شده و برای ماموریتهای آینده فضایی قابل پیکربندی است.
۵۸۵۸
