به گزارش بیکینگ، در سالهای اخیر، ارتش آمریکا توجه زیادی به مفهومی به نام «پرتاب تاکتیکی واکنشپذیر» داشته است. این ایده اساساً بدین معنی است که اگر تهدیدی سریع و غیرمنتظره در فضا رخ دهد، مثلاً دشمن یک ماهوارهی مهم دفاع ملی را از بین ببرد، ارتش بتواند بهسرعت یک ماهواره را روی زمین سوختگیری و به موشک متصل کند و به فضا بفرستد.
به نقل از زومیت، نیروی فضایی ایالات متحده قابلیت پرتاب تاکتیکی واکنشپذیر را اولین بار در سال ۲۰۲۳ با انجام پرتابی برفراز موشک آلفا از شرکت فایرفلای به نمایش گذاشت. در این پرواز آزمایشی به نام «ویکتوس ناکس»، یک ماهواره درون محفظهی محموله قرار گرفت، به موشک متصل شد و تمامی مراحل نهایی آمادهسازی برای پرتاب را در کمتر از ۲۷ ساعت تکمیل کرد.
اما چه میشود اگر راهی بهمراتب سریعتر برای پاسخگویی وجود داشته باشد؟ دولت آمریکا بهمنظور دستیابی به همین چشمانداز بهتازگی کمکهزینهای به ارزش ۶۰ میلیون دلار به یک شرکت فضایی نوظهور به نام گراویتیکس (Gravitics) اعطا کرد تا طرحی مفهومی به نام «ناو ماهوارهبر مداری» (Orbital Carrier) را توسعه دهد.
محافظت از ماهوارهها
مقامهای گراویتیکس در گفتگو با ارزتکنیکا جزئیات زیادی دربارهی قابلیتهای خاص ناو ماهوارهبر مداری ارائه نکردند. همچنین، بیانیهی خبری منتشرشده دربارهی کمکهزینهی دولتی نیز که تحت برنامهی افزایش سرمایهگذاری استراتژیک (STRATFI) از سوی نیروی فضایی ایالات متحده تأمین شده، اطلاعات خاصی را فاش نمیکند. نیروی فضایی ترجیح میدهد جزئیات عملیاتی این وسیله را محرمانه نگه دارد.
اما بهطور کلی، مفهوم ناو ماهوارهبر مداری شامل یک ماژول بدون فشار است که میتواند یک یا چند ماهواره را از پیش در مدار مستقر کند. چنین ماژولی ماهوارهها را از محیط فضا جدا نگه میدارد، از باتریها و تجهیزات الکترونیکی حساس آنها دربرابر چرخههای حرارتی ۹۰ دقیقهای محافظت میکند و تاثیر تابشهای فضایی مضر را کاهش میدهد.
ناو ماهوارهبر مداری همچنین میتواند ماهوارهها را از دید سایر کشورها یا بازیگران متخاصم پنهان کند. سپس، هر زمان که یک ماهواره مورد نیاز باشد، این ماژول میتواند آن را در مدارهای مختلف مستقر کند.
مأموریت آزمایشی برای نمایش عملکرد ناو ماهوارهبر مداری ممکن است در سال ۲۰۲۶ انجام شود؛ اما گراویتیکس و نیروی فضایی آمریکا تاکنون هیچ جدول زمانی مشخصی ارائه نکردهاند.
همچنین زیستگاههای فضایی برای انسان!
شرکت گراویتیکس در سال ۲۰۲۱ با هدف ساخت سازههای بزرگ در فضا برای سکونت یا کاربردهای دیگر بنیانگذاری شد. نام این شرکت بازتابدهندهی تمایل بلندمدت آن برای ایجاد گرانش مصنوعی در فضا است.
محصول اولیهی گراویتیکس یک ماژول با قطر ۴ متر است که میتواند انرژی و فضای دارای فشار را تأمین کند. این ماژول درحال حاضر در همکاری با شرکت آکسیوم اسپیس در حال ساخت است و میتواند در پروژههای ایستگاههای فضایی دیگر نیز مورد استفاده قرار گیرد. اما گراویتیکس با دریافت کمکهزینهی دولتی اخیر، اکنون وارد کاربردهای نظامی در فضا نیز شده است.
کالین دون، مدیرعامل گراویتیکس میگوید: چشمانداز ما برتری فضایی است. ما معتقدیم این چشمانداز هم با نیازهای وزارت دفاع و هم با بازار تجاری سازگار است. ناوهای مداری بهطور کلی بر پایهی یک وسیلهی نقلیهی یکسان طراحی شدهاند؛ یکی در وضعیت بدون فشار برای ارائهی قابلیتهای تحرک به وزارت دفاع و دیگری در وضعیت دارای فشار برای خدمات لجستیکی، گسترش ایستگاههای فضایی و تأمین انرژی اضافی برای عملیاتهای ایستگاهی.
گراویتیکس همچنین روی یک ماژول بزرگتر با قطر ۷٫۶ متر به نام «استارمکس» کار میکند و آزمایشهای فشار آن را انجام است. این ماژول ۴۰۰ متر مکعب حجم دارای فشار خواهد داشت که تقریباً ۴۰ درصد کل ایستگاه فضایی بینالمللی است. روی کاغذ، چنین فضاپیمایی آنقدر بزرگ خواهد بود که بتواند جنگندههای خیالی دنیای جنگ ستارگان را در فضا مستقر کند. البته، چنین ایدهای احتمالاً شوخی است یا دستکم امیدواریم جدی نباشد!
۵۸۵۸
