مرزهای قدرت درحال تغییر: آیا زنان در ورزش‌های استقامتی از مردان پیشی گرفته‌اند؟

در حالی که مردان هنوز در بیشتر رشته‌های ورزشی رکورددار هستند، زنان در رقابت‌های فرا استقامتی آرام‌آرام پا را از مرز برابری فراتر می‌گذارند. داده‌های جدید از مسابقه‌ای طاقت‌فرسا در آلاسکا، نشان می‌دهد که توانایی فیزیولوژیکی زنان در مصرف بهینه‌ی انرژی، سوخت‌وساز مبتنی بر چربی و تاب‌آوری در سرما، به آن‌ها برتری‌هایی واقعی در مسیرهای طولانی می‌دهد.

در بیشتر رشته‌های ورزشی، مردان همچنان در صدر جدول عملکرد قرار دارند، اما فاصله‌ای که زمانی خیلی دور به‌نظر می‌رسید، اکنون هر سال کوچک‌تر می‌شود. در بعضی از سخت‌ترین مسابقات استقامتی، زنان نه‌تنها به سطح مردان رسیده‌اند، بلکه نشانه‌هایی از پیشی‌گرفتن آن‌ها نیز دیده می‌شود.

در سال ۱۹۸۵ بود که لیبی ریدلز، با عبور از خط پایان یکی از طاقت‌فرساترین مسابقات جهان، نام خود را در تاریخ ثبت کرد. مسابقه‌ی «ایدیتارود تریل» که در آن تیم‌هایی از سگ‌های سورتمه‌ای با همراهی انسان‌ها، مسافتی حدود ۱٬۵۰۰ کیلومتر را در زمستان آلاسکا طی می‌کنند، تا آن زمان قلمرویی کاملاً مردانه به‌حساب می‌آمد. اما ریدلز آمد و همه‌چیز را عوض کرد. او نخستین زنی بود که برنده‌ی این رقابت شد و پیروزی‌اش به قدری الهام‌بخش بود که تی‌شرت‌هایی با شعار «آلاسکا: جایی که مردان، مرد هستند و زنان، قهرمان ایدیتارود» به فروش رفتند.

نام‌آور بعدی میدان، سوزان بوچر، در چهار سال از پنج سال بعدی به مقام قهرمانی ایدیتارود رسید و بارها رکورد مسابقه را جابه‌جا کرد. حتی در همان سال ۱۹۸۵ نیز ممکن بود هر دو مقام اول به زنان برسد، اگر گوزنی خشمگین، سگ‌های تیم بوچر را از پا درنمی‌آورد. از آن‌ پس، اگرچه قهرمانی دوباره به مردان بازگشت، اما افسانه‌ی شکست‌ناپذیری آن‌ها نیز دیگر رنگ باخت.

امروزه در رقابت‌هایی که استقامت نقش اصلی را بازی می‌کند، از جمله شنا در آب‌های آزاد یا دوی فرا استقامتی، زنان نتایج خیره‌کننده‌ای کسب می‌کنند. این موفقیت‌ها در حالی رخ می‌دهد که در رشته‌های کوتاه‌مدت‌تر، همچنان شکاف چشمگیری میان رکورد زنان و مردان دیده می‌شود. همین تضاد، باعث شد که پژوهشگران سال‌ها به دنبال دلایل این پدیده باشند.

به‌گزارش آی‌اف‌ال‌ساینس، تیمی از پژوهشگران از دانشگاه‌های مونتانا و ویسکانسین در مطالعه‌ای جدید، برای بررسی بیشتر این پدیده، مسابقه‌ای را زیر ذره‌بین بردند که در آن، مردان و زنان در آلاسکا، در یک زمین با شرایط برابر، با یکدیگر مسابقه می‌دهند: رقابت اسکی کوهستانی موسوم به «اسکی کلاسیک کوهستان آلاسکا» (AMWSC).

برخلاف ایدیتارود، در رقابت اسکی کلاسیک کوهستان آلاسکا خبری از سگ‌های سورتمه‌ای نیست و شرکت‌کننده‌ها باید تمام مسیر را با اسکی و با تکیه بر توان بدنی خود طی کنند، در حالی که بار سنگینی از تجهیزات، غذا و لباس را نیز حمل می‌کنند. هدف این مسابقه، رسیدن به خط پایان است، نه رقابت برای مقام. اما شرکت‌کنندگان همچنان با انگیزه و سرعت به مسیر ادامه می‌دهند؛ شاید برای این که زودتر به حمام گرم برسند، یا از طوفانی که در راه است، جان سالم به‌در ببرند.