قرارداد آتی دائمی (perpetual futures contracts) چیست؟

معامله قرارداد دائمی شبیه به قرارداد آتی است با این تفاوت که در قرارداد دائمی، تریدر اهرم بیشتری در اختیار دارد و فورا دارایی موردنظر را تبادل نمی کند.

قراردادهای آتی نوعی ابزار مشتقه هستند که پرداخت و تحویل را تا تاریخ معینی در آینده به تاخیر می اندازند در حالی که در قراردادهای اسپات، خرید و فروش فورا انجام می شود. در مقابل، در قراردادهای دائمی، تاریخ انقضایی وجود ندارد.

تا زمانی که حاشیه نگهداری کافی باشد، تریدر می تواند موقعیت های لانگ یا شورت را به طور دائمی حفظ کند. حاشیه نگهداری همان حداقل ضمانتی است که کاربر باید برای حفظ پوزیشن های باز خود داشته باشد.

برای اینکه بهتر تفاوت قرارداد آتی سنتی و قرارداد آتی دائمی را درک کنید به مثال زیر توجه کنید. آلیس در قرارداد آتی نفت خام را که بشکه ای ۷۰ دلار خریده در یک تاریخ خاص بدون توجه به قیمت آن باید تسویه کند. اما اگر او از قرارداد دائمی استفاده کند می تواند نفت خام را بعدا با قیمت ۷۰ دلار خریداری کند. این قرارداد محدودیت زمانی ندارد و گزینه خروج از پوزیشن در زمان دلخواه را نیز فراهم می کند.

مقایسه قراردادهای آتی سنتی با قراردادهای آتی دائمی

به صورت کلی ویژگی های متمایزکننده این قراردادها در جدول زیر ذکر شده است:

ویژگی خاص قرارداد دائمی چیست؟

چون تاریخ از پیش تعیین شده ای وجود ندارد امکان استفاده از این نوع قراردادها برای دارایی های نقدی وجود دارد. بر خلاف معاملات آتی سهام که در تاریخ موردنظر، تحویل دارایی صورت می گیرد، در قرادادهای آتی دائمی تسویه به صورت نقدی یعنی فیزیکی انجام می شود.

چون تحویل دارایی در این قراردادها وجود ندارد، امکان استفاده از اهرم های بالاتر فراهم شده است. اهرم ابزاری معاملاتی است که سرمایه گذاران برای افزایش تاثیر در بازار با استفاده از قرض گرفتن سرمایه از کارگزار برای انجام معاملات به کار می گیرند.

در واقع قرارداد آتی دائمی یک قرارداد بین طرفین لانگ و شورت بازار است که طرف لانگ باید نرخ سرمایه گذاری را به طرف شورت بپردازد و طرف شورت باید پاداشی بر اساس قیمت آینده ورود و خروج به طرف لانگ بپردازد. این نرخ سرمایه گذاری به قیمت های بازار بستگی دارد.

طرز کار قراردادهای آتی دائمی چگونه است؟

زمانی که قیمت قرارداد بالاتر از قیمت BTC است، به کاربرانی که پوزیشن شورت دارند نرخ سرمایه گذاری پرداخت می شود. این نرخ توسط کاربرانی که پوزیشن لانگ دارند بازپرداخت می شود تا قیمت قرارداد با قیمت جفت ارز برابر باشد.

به عنوان مثال فرض کنید یک تریدر مقداری بیت کوین دارد. زمانی که او قرارداد را می خرد یا انتظار افزایش ارزش بیت کوین ها با بالارفتن قیمت را دارد و یا انتظار حرکت در خلاف جهت قیمت. اگر فرض کنیم هر قرارداد ۱ دلار قیمت داشته باشد، اگر او قرارداد را با قیمت ۵۰.۵۰ دلار بخرد باید به اندازه یک دلار بیت کوین پرداخت کند. در عوض، اگر قرارداد را بفروشد، مقداری بیت کوین به ارزش یک دلار با قیمت فروش دریافت می کند.

نکته مهم این است که تریدر قراردادهای دائمی را خریداری می کند نه دلار یا بیت کوین. کاربرانی که پوزیشن لانگ دارند زمانی که قیمت قرارداد پایین تر از قیمت بیت کوین است نرخ سرمایه گذاری را دریافت می کنند. این برای آنها انگیزه ای است تا قراردادها را بخرند و موجب می شود قیمت قرارداد افزایش یابد و به قیمت جفت ارز برسد. همچنین کاربرانی که پوزیشن شورت دارند، قراردادها را می خرند تا از پوزیشن هایشان خارج شوند.

خلاف این امر زمانی اتفاق می افتد که قیمت قرارداد بالاتر از قیمت بیت کوین است. در این صورت کاربرانی که پوزیشن لانگ دارند به کاربران دارای پوزیشن شورت نرخ سرمایه گذاری را می پردازند. این آنها را تشویق می کند تا قراردادها را بفروشند و باعث می شود قیمت قرارداد به قیمت بیت کوین نزدیک شود. مابه التفاوت قیمت قرارداد و قیمت بیت کوین، میزان نرخ سرمایه گذاری را که باید پرداخت شود تعیین می کند.

مزایا و معایب قراردادهای آتی دائمی چیست؟

مزیت ها و معایب قراردادهای دائمی عبارت اند از:

در این مقاله با قرارداد آتی دائمی (perpetual futures contracts) آشنا شدیم و تفاوت های آن با قراردادهای آتی را مشخص کردیم. درصورتی که هنوز هم در این خصوص سوالی برایتان باقی مانده است حتما آن را در بخش نظرات بنویسید.

نظرتان را درباره‌ی مقاله «قرارداد آتی دائمی (perpetual futures contracts) چیست؟» با ما درمیان بگذارید.