به گزارش بیکینگ، هر پرتو نور از میلیاردها فوتون تشکیل شده است. ذراتی کوچکتر از هر چیزی که چشم انسان یا حتی بیشتر دستگاهها بتوانند بهصورت جداگانه ببینند. تصور کنید بتوانید فقط یک دانه شن را در میان طوفان شن تشخیص دهید این همان کاری است که آشکارساز جدید چینی انجام میدهد.
در دنیای فناوریهای کوانتومی، توانایی تشخیص یک فوتون، گامی اساسی است. چون سیستمهایی مانند رادار کوانتومی، ارتباطات امن کوانتومی و رایانش کوانتومی به این حساسیت نیاز دارند.
براساس گزارش scmp دانشمندان مرکز «مهندسی اطلاعات کوانتومی» موفق شدهاند آشکارساز چندکاناله تکفوتونی با نویز بسیار کم بسازند و آن را وارد مرحلهی تولید انبوه کنند. آنها مدعی شدهاند که چین با این کار به خودکفایی در بخش کلیدی فناوری کوانتومی رسیده و میتواند در حوزههایی از مخابرات تا دفاع ملی از آن استفاده کند.
رادار کوانتومی
برای درک رادار کوانتومی، باید بدانیم رادارهای معمولی چگونه کار میکنند. رادارهای معمولی امواج رادیویی را به اطراف میفرستند و از بازتاب آنها موقعیت اشیا را تشخیص میدهند. اما هواپیماهای پنهانکار (استیلت) طوری طراحی شدهاند که بازتاب امواج را بسیار کاهش دهند تا روی صفحه رادار دیده نشوند.
رادار کوانتومی بهجای امواج رادیویی از فوتونهای درهمتنیده (entangled photons) استفاده میکند. این جفت فوتونها بهطور عجیبی با هم در ارتباط هستند. تغییر در یکی فوراً در دیگری دیده میشود، حتی اگر کیلومترها از هم دور باشند. در نتیجه، با بررسی تغییرات فوتون برگشتی، سیستم میتواند حتی بازتابهای بسیار ضعیف از جسم پنهان را تشخیص دهد.
آیا با این فناوری چین میتواند جنگندهای مثل «اف ۳۵» را ببیند؟ در تئوری، بله اما در عمل، هنوز بسیار زود است. به باور برخی کارشناسان غربی ساخت آشکارساز تکفوتونی گامی مهم است، ولی از این تا ساخت رادار کوانتومی واقعی فاصلهی زیادی داریم. نویزهای محیطی، دما، و تداخلات جوّی میتوانند سیگنالها را از بین ببرند.
به بیان سادهتر، داشتن «چشم کوانتومی» الزماً به معنی داشتن «رادار کوانتومی» نیست. این فناوری هنوز باید از آزمایشگاههای کنترلشده به محیطهای واقعی نظامی منتقل شود؛ کاری که شاید سالها زمان ببرد.
اگر فناوری رادار کوانتومی به مرحله عملیاتی برسد، عصر جنگندههای نامرئی ممکن است به پایان برسد. چنین سیستمی میتواند هر جسمی را که حتی یک فوتون از خود بازمیتاباند، ردیابی کند.
۵۸۵۸
