فسیل انقلابی صد ساله شد؛ داستان جمجمهای که مسیر انسانشناسی را تغییر داد

فسیل انقلابی صد ساله شد؛ داستان جمجمهای که مسیر انسانشناسی را تغییر داد
در روز ۷ فوریه ۱۹۲۵، مقالهای دربارهی فسیل عجیبی که در آفریقای جنوبی کشف شده بود، در نشریهی نیچر منتشر شد. مقاله با عنوان «استرالوپیتکوس آفریکانوس: انسانمیمون آفریقای جنوبی» توسط ریموند دارت، دیرینانسانشناس استرالیایی که در آن زمان در دانشگاه ویتواترزرند در ژوهانسبورگ فعالیت داشت، برای نیچر ارسال شده بود. دارت در خاطراتش با عنوان «ماجراهایی با حلقهی گمشده» (۱۹۵۹) اظهار داشت در حالی که برای مراسم عروسی آماده میشد، دو جعبهی بزرگ از سنگهای حاوی جمجمهی آفریقایی و قالب داخلی جمجمه (اندوکست)، به دستش رسید. این قالب که از رسوبات تشکیل شده بود، مانند توپی که در دستکش بازیکن بیسبال جا میگیرد، کاملاً درون جمجمه قرار میگرفت.بهگزارش نیچر، منشأ فسیلها، معدن آهک و زمینهای کشاورزی اطراف آن در تاونگ، آفریقای جنوبی بود. این منطقه پیشتر نیز بهعنوان مکانی برای کشف فسیلهای میمون شناخته میشد. پیش از آن، در سال ۱۹۲۱، جمجمهای انسانمانند در معدنی در نزدیکی بروکن هیل که اکنون به نام کابوه در زامبیا شناخته میشود، کشف شده بود. چارلز داروین در کتاب «تبار انسان» (۱۸۷۱) پیشبینی کرده بود که ریشههای تبار انسان در آفریقا نهفته است. هرچند استرالوپیتکوس اجداد خود را داشت، کشف دارت نقطهی آغاز سفری صدساله شد که در نهایت، پیشبینی داروین را تأیید کرد.جمجمهی استرالوپیتکوس آفریکانوس که توسط دارت بررسی شد، از نظر شکل و ساختار، حد واسط کشفیات قبلی بود. جمجمه به یک میمون بیدم غیرانسان تعلق داشت، اما ویژگیهایی انسانمانند نیز در آن دیده میشد. دین فالک، انسانشناس در دانشگاه ایالتی فلوریدا در تالاهاسی، در مقالهای توضیح میدهد که سوراخ بزرگ پسسری (فورامن مگنوم، مجرایی که نخاع از طریق آن به جمجمه متصل میشود) در قسمت زیرین جمجمه قرار داشت، نه در بخش پشتی. این امر نشان میداد که موجود روی دو پا راه میرفته است. علاوه بر این، ساختار صورت و قالب داخلی جمجمه نیز به شکل محسوسی انسانمانندتر از چیزی بود در میمونها دیده میشود.















