یک تحقیق علمی جدید در پاسخ به چرایی نزدیک نشدن فرازمینیها به زمین، این فرضیه را مطرح میکند که «شاید آنها نمیتوانند ساکنان زمین را پیدا کنند.»
کلودیو گریمالدی، پژوهشگر «اکول پلیتکنیک فدرال لوزان» سوئیس در مقاله تحقیقی خود، احتمال میدهد که زمین ممکن است در موقعیتی قرار دارد که یک نقطه کور برای امواج رادیویی و سایر علایم ارسالی از فرازمینیها باشد.
یافتههای این تحقیق علمی در نشریه معتبر دانشگاهی «The Astronomical Journal» منتشر شده است.
در جستوجوی حیات بیگانه
جستوجوی زیست فرازمینی، بهویژه جستوجو برای هوش فرازمینی (اسئیتیآی)، موضوعی است که در خط مقدم آگاهی عمومی در مورد فضا قرار دارد و به داستانهای اشیای ناشناس پرنده (یوفو) یا همان بشقاب پرنده ها بازمیگردد.
بسیاری از دانشمندان به این گزارشها با علاقه نگریسته بودند و تصور میکردند که احتمالاً حیات بیگانه وجود دارد. اما در مقابل، انریکو فرمی، فیزیکدان آمریکایی-ایتالیایی این سؤال را مطرح کرد که فرازمینیها کجا هستند؟
«پارادوکس فرمی» که توسط انریکو فرمی مطرح شده، اساساً بر این استدلال استوار است که اگر تمدنهای فرازمینی وجود دارند، چرا تاکنون نتوانستهاند زمین را پیدا کنند یا دستکم شواهدی قطعی از خود بر جای بگذارند.
تاکنون چندین پاسخ فرضی برای این موضوع ارائه شده است. فرضیه «باغ وحش» بر این استدلال استوار است که فرازمینیها از وجود زمین آگاه هستند، اما از تماس با ما تا زمانیکه پیشرفته تلقی شویم، خودداری میکنند.
فرضیه دیگر، فرضیه «جنگل تاریک» است که این فرض را مطرح میکند که تمام تمدنهای فرازمینی انزواگرا و پارانوئید هستند و تمدنهای پیشرفته دیگر را به عنوان یک تهدید میبینند و بنابراین از دیگران پنهان میمانند.
اینک گریمالدی در پژوهش جدید خود این پاسخ فرضی را مطرح کرده است که «شاید امواج رادیویی فرازمینیها هنوز به زمین نرسیدهاند.»
او در پژوهش خود بر این نکته تأکید دارد که بشریت در ۶۰ سال گذشته با ارسال امواج رادیویی به فضا فقط به دنبال فرازمینیها بوده است.
با این حال، همه تلاشها برای یافتن امواج رادیویی فرازمینیها تاکنون نتایج قابل توجهی به همراه نداشته است. سیگنال «واو» در سال ۱۹۷۷ هم که توجه زیادی را به خود جلب کرد برای یک بار بوده و دیگر تکرار نشده است.
گریمالدی در مورد چرایی عدم دریافت امواج رادیویی از طرف فرازمینیها بر این نظر است که به دلیل احتمال وجود نابرابری در حوزه فناوری در کهکشان، این امواج بسیار نادر باشند. او سپس امواج رادیویی فرازمینیها در کهکشان راه شیری را از نظر فرکانس با انهدام انفجاری یک ستاره موسوم به «ابرنواختر» مقایسه میکند.
بنابراین به دلیل نادر بودن آنها، ممکن است بین ۶۰ تا ۲ هزار سال طول بکشند تا امواج رادیویی به زمین برسند. به عبارت دیگر، امواج رادیویی فرازمینیها ممکن است در نهایت به ما برسند، اما در حال حاضر، این امکان وجود دارد که برای مدت بسیار طولانی چشم انتظار بمانیم.
البته ممکن است وضعیت در نهایت تغییر کند. در حالی که بشر ممکن است سیگنالهای زیادی را عمداً به فضا ارسال نکند اما زمین امواج رادیویی زیادی را ناخواسته منتشر میکند.
پژوهش جدید به این موضوع اشاره دارد که زمین اساساً یک منبع غیرعادی انتشار امواج رادیویی است و با پیشرفت فناوریها به ویژه فناوری تلفن همراه و تغییر به سمت نسل پنجم شبکه تلفن همراه (۵G)، این سیگنالها حتی واضحتر میشوند و این امکان را از نظر تئوری برای فرازمینیها فراهم میکند که ما را پیدا کنند.
گریمالدی بر این نظر است که «مشکل بزرگ این نیست که ما به جستجوی حیات بیگانه ادامه میدهیم، بلکه سرنخی نداریم که در سراسر پهنه کیهان به کجا نگاه کنیم.»
به همین دلیل، به جای اختصاص تلسکوپها و مأموریتهای خاص برای یافتن موجودات فضایی، شاید بهتر باشد جستوجو برای هوش فرازمینی را با استفاده از روشها و اصلهای فیزیک موسوم به «اخترفیزیک» ادامه دهیم.
۲۲۷۲۲۷
