غبار کیهانی احتمالا عامل گسترش حیات در سراسر جهان بوده است

غبار کیهانی احتمالا عامل گسترش حیات در سراسر جهان بوده است

غبار کیهانی احتمالا عنصرهای ضروری برای حیات را به زمین آغازین آورده است. در ابتدا سیاره‌ ما از بسیاری از عنصرهای لازم برای شیمی حیات محروم بود؛ اما غباری که در زمان جوانی زمین به‌صورت پیوسته روانه آن شد، زمینه‌ساز رشد حیات بود.بر اساس نظریه پان‌اسپرمیا، ذرات غباری که از گرانش سیاره‌های میزبانشان گریخته‌اند و به کهکشان راه ‌یافتند، بذرهای حیات را روی سیاره‌های دیگر پاشیدند.فرضیه‌های متعددی درباره‌ی چگونگی آغاز حیات روی زمین وجود دارند که محتمل‌ترین آن‌ها ظهور حیات در کانال‌های گرمابی اقیانوس‌ها در گذشته‌های بسیار دور است؛ اما تمام این نظریه‌ها زمین را نقطه‌ی آغاز حیات نمی‌دانند. بر اساس یک نظریه، حیات احتمالا در منظومه‌ی شمسی یا حتی کل کهکشان منتقل شده است.فرضیه‌ی یادشده که پان‌اسپرمیا نامیده می‌شود به مدت چند قرن به شکل‌های مختلفی ارائه شده است؛ اما در اوایل سده‌ی ۱۹۰۰ میلادی توسط سوانته آرنیوس، دانشمند سوئدی نام‌گذاری شد. آرنیوس نشان داد که ذرات کوچک غبار حاوی موجودات زنده‌ی کوچک از جو یک سیاره‌ی دیگر خارج و از طریق فشار پرتوهای خورشیدی به کل فضا پراکنده شدند.صرف‌نظر از اینکه حیات حتی از نوع جان‌سخت می‌تواند در سفرهای فضایی زنده بماند، بسیاری از ستاره‌شناس‌ها برای محاسبه‌ی مدت زمان انتشار حیات از یک سیاره تلاش کردند. گروهی از پژوهشگرها به این نتیجه رسیدند که تقریبا ۲۰ روز طول می‌کشد تا حیاتی از مریخ به زمین، ۱۴ ماه به نپتون و ۹۰۰۰ سال به آلفا قنطورس برسد. این بازه شاید برای انسان بسیار طولانی باشد، اما در مقیاس کیهانی مانند چشم برهم زدن است.

مجله خبری بیکینگ