«انویدیا» با همکاری دانشگاه «استنفورد» ساخت عینک واقعیت مجازی با استفاده از نمایشگرهای هولوگرافیکی را مورد بررسی قرار میدهد. این عینکها تنها 2.5 میلیمتر ضخامت داشته و با استفاده از هوش مصنوعی سرعت بالایی در پردازش تصاویر دارند.
یکی از بزرگترین معایبی که هدستهای واقعیت مجازی دارند، فرم ظاهری آنهاست. این هدستها همانند یک دوربین دوچشمی بزرگ و سنگین روی صورت قرار میگیرند و ما را شبیه آدم فضاییها میکنند!
اما Nvidia تلاش دارد این مشکل را رفع کند. این شرکت به تازگی با همکاری دانشگاه استنفورد یک مقاله تحقیقاتی منتشر کرده است که در آن ساخت یک عینک واقعیت مجازی هولوگرافیکی بسیار نازک مورد بررسی قرار میگیرد.
ابتدا بررسی کنیم چرا هدستهای واقعیت مجازی آنقدر بزرگ و سنگین هستند؟ بزرگ بودن این هدستها به اندازه ذرهبین اپتیکی نمایشگرها مربوط میشود. هر چشمی هدست دارای یک ذرهبین است. از سوی دیگر، برای تطبیق فناوری به کار رفته در این ذرهبینها، باید فاصله مشخصی میان دو چشمی وجود داشته باشد که همین امر یکی دیگر از دلایل اندازه بزرگ این هدستها است.
تاکنون تکنیکهای دیگری برای کاهش فاصله بین دو چشمی و نمایشگرها مورد بررسی قرار گرفته است. به عنوان مثال، «لنزهای پنکیکی» قادر هستند مسیر نوری را از طریق تا شدن کاهش دهند، اما با محدودیتهای نه چندان جالبی روبرو هستند. این فناوری تنها قادر به نمایش تصاویر دو بعدی است. روشهای دیگری که محققان مورد آزمایش قرار دادند نیز، دارای معایب خاص خود هستند – اکثر آنها وضوح پایینی در خروجی دارند.
اما آنچه محققان Nvidia و استنفورد پیشنهاد میکنند، عملکردی بسیار متفاوت دارد. آنها بر روی ساخت نمایشگر هولوگرافیکی بسیار نازک تمرکز دارند که قادر است تصاویر را به صورت دو بعدی و یا سه بعدی به نمایش درآورد. این درحالی است که ضخامت این نمایشگر تنها 2.5 میلیمتر خواهد بود.
محققان چطور موفق به ساخت این عینک واقعیت مجازی میشوند؟
در هدستهای معمولی شکاف بین لنز و نمایشگر علت اصلی اندازه بزرگ و وزن زیاد است. اما در عینک واقعیت مجازی طراحی شده، ابزاری به نام «تعدیل کننده نور» مورد استفاده قرار میگیرد که قادر است تصاویر را به صورت هولوگرامی در مقابل چشمان کاربر ایجاد کند.
اما این تمام داستان نیست. محققان به منظور ارتقای کیفیت تصاویر از تکنیکهای هوش مصنوعی بهره میبرند تا تولید تصاویر هولوگرامی به وسیله کامپیوتر را سرعت ببخشند.
به بیان دیگر، آنها کیفیت و اندازه تصاویر را به صورت یک مسئله محاسباتی درنظر میگیرند و تلاش دارند تا با سرعت بخشیدن به فرآیند محاسبه این مسئله، تصاویر با وضوح بهتری را به نمایش درآورند.
