به گزارش بیکینگ، شدت این میدانهای مغناطیسی اولیه چیزی در حدود ۰.۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۲ گاوس بوده است. برای مقایسه، یک آهنربای معمولی یخچالی نزدیک به ۱۰۰ گوس قدرت دارد و این یعنی میدانهای نخستین جهان میلیاردها بار ضعیفتر از سادهترین آهنرباهای خانگی بودهاند.
آنچه این کشف را شگفتانگیز میکند، شباهت آن به فعالیت الکتریکی مغز انسان است. سلولهای عصبی ما هنگام انتقال سیگنال، میدانهای مغناطیسی بسیار ضعیفی در مقیاس فمتوتسلا ایجاد میکنند. محققان میگویند میدانهای آغازین کیهان تقریباً در همین حد عمل میکردهاند، گویی مغز جهان در لحظههای آغازین خود فعالیتی مشابه ذهن انسان داشته است.
تیم تحقیقاتی برای رسیدن به این نتایج، حدود ۲۵۰ هزار شبیهسازی دقیق رایانهای انجام داد و آنها را با دادههای رصدی از ساختار کیهان مقایسه کرد. این کار به آنها اجازه داد تا مرز بالای قدرت این میدانهای اولیه را محاسبه کنند و درک تازهای از شرایط جهان در نخستین میلیونها سال عمرش به دست آورند.
اگرچه این میدانها ضعیف بودهاند، اما هنوز ردشان در ساختار عظیم کیهان یعنی «تار کیهانی» دیده میشود. تار کیهانی شبکهای غولآسا از رشتهها است که همچون نخهای نامرئی، کهکشانها را بههم متصل میکند. دانستههای ما درباره تار کیهانی بسیار کم است و هنوز چیزهای زیادی درباره آن ناشناخته باقی مانده است، از جمله اینکه واقعاً نمیدانیم از چه چیزی ساخته شده است. با این حال، در سالهای اخیر، دانشمندان شروع به تصویربرداری صحیح از این ساختار غولپیکر و نقشهبرداری دقیق از آن کردهاند.
اکنون چشمها به تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) دوخته شده است که میتواند با رصدهای عمیقتر، سرنخهای بیشتری درباره نقش میدانهای مغناطیسی در شکلگیری کیهان آشکار کند. پژوهشگران امیدوارند با دادههای جدید بتوانند بفهمند این میدانهای ظریف چگونه توانستهاند اثری ماندگار بر ساختار عظیم جهان بگذارند.
این کشف تازه یادآور میشود که حتی پدیدههایی بسیار ضعیف و بهظاهر ناچیز میتوانند نقش بزرگی در سرنوشت کیهان ایفا کنند. میدانهای مغناطیسی که قدرتی هماندازه مغز انسان داشتند، اکنون در تار و پود جهان باقی ماندهاند و همچنان بخشی از راز بزرگ آفرینش را در خود حفظ کردهاند.
منبع: لایوساینس
۵۸۵۸
