بشریت مدتها دایناسورها را به عنوان موجوداتی کُند و سنگین تصور میکرد. این حیوانات به خاطر شباهتهایی که به خزندگان دارند، توسط عده زیادی خونسرد در نظر گرفته میشدند، اما برخی دانشمندان در مطالعات خود این عقیدهها را زیر سوال برده بودند. حالا تحقیقی تازه منتشر شده که میخواهد یک بار برای همیشه به این سوال پاسخ دهد.
بر اساس مطالعهای که نتایجش در مجله Nature منتشر شده، گروهی از پژوهشگران دانشگاه ییل آمریکا با استفاده از روش جدیدی برای آنالیز نرخ متابولیسم حیوانات به پاسخ محکمی برای این سوال رسیدهاند. این روش متکی بر آثاری است که از دریافت اکسیژن بر استخوانهای این حیوانات به جا مانده است.
دانشمندان میگویند برخلاف تصور بسیاری از محققان، دایناسورها و پتروسورهای اولیه متابولیسم بسیار بالایی داشتند و در حقیقت خونگرم بودند. متابولیسم به زبان ساده مجموعهای از رخدادهای شیمیایی است که از حیات در ارگانیزمهای بدن پشتیبانی میکند. این فرآیند باعث تبدیل اکسیژن به انرژی شیمیایی میشود. حیوانات خون گرم متابولیسم بالایی دارند، در نتیجه اکسیژن و غذای بیشتری مصرف میکنند تا دمای بدن خود را ثابت نگه دارند.
دانشمندان: اکثر دایناسورها خونگرم بودهاند
«جاسمینا ویمان»، محقق ارشد این مطالعه میگوید یافتههای آنها بسیار جذاب است و بالاخره به یکی از قدیمیترین سوالات حوزه دیرینشناسی پاسخ میدهد: «حالا فکر میکنیم با اتفاق نظر میتوانیم بگوییم که اکثر دایناسورها خونگرم بودند.»
پژوهشگران در این تحقیق از طیفسنجی رامان و FTIR استفاده کردند تا در استخوان ران 55 گونه جانوری مختلف از جمله دایناسورها، پتروسورهای پرنده و پلسیوسورسانان دریایی به دنبال شاخصهای شیمیایی بگردند. سپس یافتههای خود را با دادههای مربوط به آنالیز پرندگان، پستانداران و خزندگان مقایسه کردند.
نکته جالب این بود که اکثر گونهها از جمله پتروسورها، پلسیوسورها، خزندهپایان (دایناسورهای گردن دراز مثل برکیوسورها)، ددپایان (دایناسورها شکارچی مثل تی-رکس) خونگرم بودند. در واقع، متابولیسم اکثر آنها حتی بیشتر از پستانداران و نزدیک به پرندگان بود. برخی از گونههای دیگر نظیر استگوسورها و تریسراتوپسها متابولیسم کمتری مشابه خزندگان خونسرد امروزی داشتند.
این یافتهها از آن جهت اهمیت دارد که میتواند بینش تازهای را درباره فیزیولوژی و حتی زندگی دایناسورها و سایر موجودات ماقبل تاریخ به ما ارائه کند. محققان حالا میتوانند با این ابزارهای بیومولکولی جدید کمک شایانی به دیرینشناسان و جانورشناسان بکنند.
