براساس تحقیقات جدید دانشمندان موسسه ژئوفیزیک دانشگاه «آلاسکا فیربنکس»، یونهای هیدروژن و اکسیژن که از جو فوقانی زمین فرار میکنند و در سطح ماه باهم ترکیب میشوند، میتوانند یکی از منابع آب ماه یا یخ موجود بر روی این کره باشند.
این مطالعه که به رهبری استادیار پژوهشی موسسه ژئوفیزیک مذکور «گانثر کلتشکا» انجام میشود، به اعتبار تحقیقات رو به رشد مایع حیات در قطبهای شمال و جنوب ماه میافزاید.
یافتن مایع حیات در سطح ماه از مهمترین اهداف پروژه «آرتمیس» ناسا است. ناسا در این پروژه قصد دارد انسانها را مجددا به ماه بازگرداند. وجود مایع حیات در این سیاره، تضمین کننده حضور طولانی مدت انسان در ماه است.
کلتشکا گفت: « از آنجایی تیم آرتمیس ناسا قصد دارد یک کمپ ثابت در قطب جنوب ماه بسازد، یونهای آب که چندین سال پیش در زمین حضور داشتهاند، سپس در لایههای بیرونی جو قرار گرفتهاند و درنهایت آب ماه را تشکیل دادهاند، میتوانند از زندگی فضانوردان در این کره پشتیبانی کنند.»
تحقیقات جدید تخمین میزند که نواحی قطبی ماه شامل یخهای دائمی سطحی یا آب مایع زیرسطحی با ضخامت 3500 کیلومتر است. این یخ و آب ماه از یونهایی تشکیل شدهاند که از جو زمین خارج گشتند. این یونها پس از آنکه از دام مغناطیس زمین بیرون میآیند، به ماه میروند. تخمین زده میشود این سفر در حدود پنج روز طول بکشد تا یونها در دهانه و قطب تجمع کنند.
بهطور کلی، اعتقاد بر این است که اکثر آب موجود در سطح ماه توسط سیارکها و دنبالهدارهایی که با ماه برخورد کردهاند، رسوب کرده است. برخورد سیارکها و دنبالهدارها به سطح ماه در حدود 3.5 میلیارد سال پیش – زمانی که منظومه شمسی تنها یک میلیارد سال داشت – به اوج خود رسیده بود.
دانشمندان همچنین گمان میکنند که باد خورشیدی یک منبع دیگر در تامین آب ماه است. باد خورشیدی حامل یونهای اکسیژن و هیدروژن است که میتوانند باهم ترکیب شده و به عنوان مولکولهای آب در ماه رسوب کنند.
دانشمندان برای اطمینان از فرضیات خود از دادههای ماهوارهای استفاده کردند تا مناطق قطبی دارای دهانه در سطح ماه را با دقت مطالعه کنند. اندازهگیریهای گرانش نشان میدهد در این مکانها، آب زیرسطحی و یخ سطحی وجود دارد. با اینحال، باید منتظر ماموریت آرتمیس بمانیم تا تصاویری دقیق از دهانههای پر آب یا یخزده تهیه کنیم.
