به گزارش خبرگزاری بیکینگ، به نقل از پدال، شرکت دفاعی آمریکایی رادیا با رونمایی از طرح مفهومی ویندرانر، از برنامههای خود برای ساخت بزرگترین هواپیمای تاریخ پرده برداشت. این غول پرنده برای حمل حجیمترین محمولهها طراحی شده است؛ آنقدر بزرگ که بتواند یک اسکادران کامل از جنگندهها یا هلیکوپترها را بدون نیاز به باز کردن قطعات، مستقیماً به خط مقدم نبرد منتقل کند. این طراحی، پاسخی مستقیم به دکترینهای نظامی نوین و مفهوم پایگاههای پراکنده است. در نبردهای آینده، پایگاههای بزرگ و متمرکز به اهدافی آسان برای دشمن تبدیل میشوند. ویندرانر با قابلیت فرود روی باندهای خاکی و کوتاه ۱۸۰۰ متری، این امکان را فراهم میکند که تجهیزات پیچیده و حیاتی بهسرعت در مناطق دورافتاده، صعبالعبور یا درگیر مستقر شوند.
این ویژگی بهویژه در سناریوهای احتمالی در اقیانوس آرام که لجستیک به دلیل فواصل زیاد یک چالش بزرگ است، نقشی حیاتی ایفا میکند. بر اساس اطلاعات منتشر شده، ویندرانر ابعاد غولآسایی برابر با طول ۱۰۸ متر، عرض بال ۸۰ متر و ارتفاع ۲۴ متر دارد. حجم محفظه بار داخلی آن بیش از ۶۸۰۰ مترمکعب تخمین زده میشود که حدود هفت برابر هواپیمای C-۵ گلکسی، بزرگترین هواپیمای ترابری فعلی ارتش آمریکا است. این فضا به ویندرانر اجازه میدهد تا در هر پرواز، ۱۲ هلیکوپتر تهاجمی آپاچی، شش هلیکوپتر ترابری شینوک یا چهار جنگنده F-۳۵ را بهصورت کامل حمل کند.
اما نکته کلیدی در طراحی این هواپیما، تمرکز بر حجم داخلی بهجای ظرفیت وزنی بار است. درحالیکه غولهایی مانند C-۵ گلکسی و آنتونوف An-۱۲۴ میتوانند به ترتیب ۱۳۰ و ۱۵۰ تن بار حمل کنند، حداکثر ظرفیت ویندرانر تنها ۷۲ تن است. این یعنی ویندرانر برای حمل اقلام بزرگ و حجیم مانند یک جنگنده کامل ایدهآل است اما برای جابجایی تجهیزات سنگین و متراکم مانند تانکهای اصلی میدان نبرد، گزینه مناسبی نخواهد بود. پروژه ویندرانر در شرایطی معرفی میشود که ستون فقرات ترابری سنگین آمریکا، یعنی C-۵، یک طرح قدیمی مربوط به سال ۱۹۶۸ است و تولید آن در سال ۱۹۸۹ متوقف شد. رقیب اصلی آن یعنی An-۱۲۴ شوروی نیز از سال ۲۰۰۴ دیگر تولید نمیشود. بااینحال، با توجه به چالشهای جدی در صنعت هوانوردی آمریکا و نبود برنامههای توسعه هواپیماهای ترابری غولپیکر برای بیش از نیم قرن، پرسشهای جدی در مورد امکانسنجی و موفقیت نهایی این پروژه بلندپروازانه مطرح است.
۵۸۳۲۲
