بررسی کارت گرافیک Dual RTX 5050 OC و Dual RTX 5060 OC ایسوس

انویدیا در نسل قبل کارت‌های گرافیکش عملاً قید عرضه‌ی نسخه‌ی دسکتاپ RTX 4050 را زد و بازار کارت‌های گرافیک اقتصادی را به مدل‌های قدیمی‌تر سپرد؛ تصمیمی که باعث شد بسیاری از کاربرانِ رده‌ی اقتصادی، دیگر گزینه‌ی تازه‌ای برای ورود به اکوسیستم مدرن RTX روی میز نداشته باشند.

حالا پس از یک وقفه‌ی طولانی، RTX 5050 به‌عنوان کوچک‌ترین عضو خانواده‌ی بلک‌ول از راه رسیده تا بالاخره جای خالی کارت گرافیک مقرون‌به‌صرفه را در سیستم‌های دسکتاپ پر کند؛ کارتی که هدفش نه رقابت با پرچم‌داران، بلکه باز کردن درهای DLSS 4 و ری‌تریسینگ مدرن به‌روی گیمرهایی با بودجه‌ی محدود است.

یک پله بالاتر از RTX 5050، کارت گرافیک RTX 5060 ایستاده؛ مدلی که میراث‌دار سری محبوب X60 محسوب می‌شود و نقش «کارت گرافیک معیار» را برای بدنه‌ی اصلی بازار بازی می‌کند. این کارت با تکیه‌بر معماری جدید، حافظه‌ی سریع‌تر GDDR7 و جهش‌های نرم‌افزاری بلک‌ول، روی کاغذ گزینه‌ی جذابی به‌نظر می‌رسد؛ اما سؤال اصلی اینجا است که برای دارندگان کارت‌های محبوبی مثل RTX 3060 و RTX 4060، آیا پیشرفت‌های 5060 توجیه کافی برای ارتقاء ایجاد می‌کنند؟

در ادامه به بررسی کارت گرافیک Dual RTX 5050 OC و Dual RTX 5060 OC ایسوس می‌پردازیم تا ببینیم این دو عضو جدید خانواده‌ی بلک‌ول، دقیقاً چه تغییراتی نسبت به گذشته داشته‌اند و برای کدام دسته از کاربران ارزش خرید واقعی دارند.

کارت‌های سری RTX 50 همگی از تراشه‌هایی بر پایه‌ی معماری Blackwell و تولیدشده با فرآیند ساخت 4N شرکت TSMC بهره می‌برند. در این معماری، واحدهای چندپردازنده‌ی جریان (SM) به‌عنوان موتور اصلی پردازش، به‌طور چشم‌گیری بازطراحی شده‌اند تا کارکرد شیدرهای عصبی را با سرعت بیشتر، مصرف کمتر و پایداری بالاتر ممکن کنند. 

انویدیا می‌گوید در معماری جدید Blackwell با یکپارچگی بیشتر بین هسته‌های CUDA و تنسور نسل پنجم، بخش مهمی از محاسبات شبکه‌های عصبیِ مربوط به شیدرها با دقت‌های پایین‌تر FP4 روی هسته‌های تنسور جدید انجام می‌شود تا سرعت و بهره‌وری انرژی افزایش پیدا کند.

به‌لطف بهبودهای Blackwell، انویدیا راهکار نرم‌افزاری DLSS 4 را معرفی کرد که بخش مهم آن یعنی Multi Frame Generation به‌صورت انحصاری روی کارت‌های سری RTX 50 فعال می‌شود. مالتی فریم جنریشن می‌تواند به‌کمک هوش مصنوعی به‌ازای هر فریم رندرشده‌ به‌روش سنتی تا سه فریم اضافی تولید کند؛ رویکردی که بار پردازشی را بیش‌از پیش از دوش GPU برمی‌دارد و نرخ‌فریم بازی‌ها را به‌طور چشمگیری افزایش می‌دهد.

اگر حافظه‌ی ۸ گیگابایتی کارت پر شود اصطلاحاً سرریز VRAM رخ می‌دهد و کارت گرافیک مجبور می‌شود داده‌های موردنیاز را از رم سیستم تأمین کند که پهنای باند کمتر و تأخیر بیشتری نسبت به VRAM دارد. در این وضعیت، جریان داده به‌قدری کند می‌شود که هسته‌های RT و Tensor با وجود توان پردازشی بالا، در انتظار دریافت داده می‌مانند. پیامد چنین گلوگاهی، افت فریم محسوس، استاترهای پی‌درپی و بارگذاری دیرهنگام تکسچرها در صحنه‌های سنگین خواهد بود.