به گزارش خبرگزاری بیکینگ، موشک جدید می تواند موشک های LGM-۳۰ Minuteman III آمریکایی ها را قبل از اینکه سیلوهای خود را ترک کنند، نابود کند. با گذشت زمان، طرحهای پیشرفتهتر تنها محموله هستهای آن را افزایش داد. در نهایت، این سلاح قدرت بیشتری از هر چیزی در زرادخانه ایالات متحده داشت. نیروهای ناتو از زمانی که وجود آن کشف شد، این سلاح را موشک «شیطان» نامیدند.
بیشتر بخوانید:
واکنش رسمی به ابرهای جنجالی آسمان خلخال
عکس | ابرهای عجیب و بحث برانگیز در آسمان خلخال، چند ساعت قبل از زلزله دیشب ترکیه
R-۳۶ از خانواده موشک ها است. موشک اصلی که توسط ناتو SS-۹ تعیین شد، دومین موشک بالستیک قاره پیما اتحاد جماهیر شوروی بود. طراحی آن در سال ۱۹۶۶ به آن اجازه داد تا به فضا شلیک شود و برای مدت نامحدودی در مدار زمین بماند. این پیشرفت منجر به ماده ۴ پیمان فضایی ۱۹۶۷ شد که موشک های هسته ای و سایر سلاح های کشتار جمعی را از باقی ماندن در مدار زمین منع می کند.
اگرچه مفاد پیمان فضای ماورای جو تا حدودی وحشت را در مورد موشک R-۳۶ آرام کرد، نسخه دوم این سلاح شوروی دوباره ترس را در دلها انداخت. مدل اول فقط یک کلاهک ۲۰ مگاتنی داشت. نسخه دوم، R-۳۶M، دارای چندین وسیله نقلیه برای ورود مجدد (کلاهک های هسته ای واقعی) بود که می توانست بیش از یک هدف را با یک پرتاب موشک مورد اصابت قرار دهد.
در اواسط دهه ۱۹۷۰، چندین وسیله نقلیه با قابلیت هدف گذاری مجدد، یا MIRV، استانداردی برای ICBM ها شد. سامانههای MIRV نه تنها میتوانستند چندین هدف را مورد اصابت قرار دهند، بلکه مدافع را ملزم میکردند که در پاسخ، سه تا ۱۰ موشک دفاعی شلیک کند.
ایالات متحده برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ موشک های مبتنی بر MIRV را با سه کلاهک Minuteman III توسعه داد، اما SS-۱۸ “Satan” می توانست ۸ تا ۱۰ کلاهک قوی تر را حمل کند. هنگامی که سیستم “شیطان” در سال ۱۹۷۵ به طور کامل عملیاتی شد، ایالات متحده نگران بود که دیگر از حمله اول شوروی جان سالم به در نبرد و شروع به کار بر روی موشک هایی با کلاهک های بیشتر و بیشتر کرد.
در داخل اتحاد جماهیر شوروی، مهندسان و دانشمندان شوروی مدام تغییراتی را برای تکرارهای آتی ICBM “شیطان” ایجاد می کردند. تا زمانی که اتحاد جماهیر شوروی سقوط کرد، شش نسخه مختلف را پشت سر گذاشته بود که هر کدام از نسخه قبلی قدرتمندتر بودند. نسخه ششم موشک SS-۱۸ قدرتمندترین سلاح هسته ای خواهد بود که تا به حال توسط اتحاد جماهیر شوروی به کار گرفته شده است.
در زمان سقوط اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱، موشکهای SS-۱۸ ساخت شوروی میتوانست به هر نقطه از جهان حمله کند.
موشکهای MIRV مستقر در زمین مانند موشک شیطان توسط توافقنامه استارت ۲ ایالات متحده و روسیه در سال ۱۹۹۳ ممنوع شد، اما روسیه در سال ۲۰۰۲ پس از خروج ایالات متحده از معاهده موشکهای ضد بالستیک در سال ۱۹۷۲ توسط دولت جورج دبلیو بوش، از این توافق خارج شد.
طبق گزارش انجمن کنترل تسلیحات، روسیه تا مارس ۲۰۲۲ همچنان ۴۶ موشک SS-۱۸، هر کدام با ۱۰ کلاهک، بر روی سایر موشک های ICBM مستقر خود، که در مجموع ۳۲۰ موشک است، به کار می گیرد.
منبع: MILITARY.COM
۲۲۷۲۲۷
