به گزارش بیکینگ، تعداد ماهوارهها در مدار زمین هر روز بیشتر از دیروز میشود. استارلینک، کمپانی بزرگ ارائه دهنده اینترنت ماهوارهای مالک بخش عمدهای از این ماهوارههای مستقر در مدار زمین است.
استارلینک اکنون بیش از ۶۵۰۰ ماهواره فعال در مدار زمین دارد و میخواهد به تدریج تعداد آنها را نخست به ۱۲ هزار و در نهایت به ۳۰ هزار ماهواره برساند.
این ماهوارهها در مدار پایینی زمین و در فاصله ۳۵۰ کیلومتر سطح زمین به سرعت در مدار در حال گردش هستند و به مشترکان در سراسر جهان اینترنت ماهوارهای میرسانند.
در این میان چینیها و شرکتهای دیگری چون آمازون نیز دنبال ایجاد و توسعه منظومه ماهوارههای خود هستند که میتواند تعداد ماهوارهها در مدار زمین را به مرز انفجار برساند.
یکی از خطرات بزرگ افزایش تعداد ماهوارهها در مدار زمین، به غیر از بالا رفتن امکان برخورد میان آنها، آلودگی تصویری و زبالههای فضایی؛ خطر بزرگی که لایه اُزن را تهدید میکند.
در پی پایان فرسودگی و تخریب ماهوارهها، ذرات ریز اکسید آلومینیوم در جو زمین پخش میشوند. این ذرات کاتالیست واکنشهای شیمیایی میشوند که لایه ازن را از میان میبرد.
نکته ترسناکتر ماجرا این است که این ذرات دههها در مدار زمین باقی میمانند و بیش از پیش باعث نابودی لایه اُزن میشوند.
لایه اُزن
لایه اُزن، یکی از حیاتیترین بخشهای اتمسفر زمین است که همچون ضدآفتابی طبیعی، از زندگی روی زمین مقابل اشعه فرابنفش محافظت میکند.
این لایه در دهههای گذشته با استفاده از آسیبی جدی دید و کار به جایی رسید که حرکتی جهانی برای احیای آن شکل گرفت و در حالی که لایه اُزن در حال بهبودی است خطری جدید شکل گرفته است: ماهوارهها.
پژوهشهای جدید دانشمندان نشان میدهد که وسعت سوراخ لایه اوزون بر فراز قطب جنوب تقریبا به ۲۰ میلیون کیلومتر مربع است. این حفره عظیم تقریبا سه برابر وسعت استرالیا است. با این حال نباید نگران بود چرا که سوراخ لایه اوزون نسبت به قبل کوچکتر شده است.
سوراخ لایه اوزون نام عامیانهای است که به نواحی آسیبدیده لایه اوزون دادهاند. توصیف دقیقتر این آسیب، نازک شدن برخی بخشهای لایه است. نازکترین بخشهای لایه اوزون در اطراف قطبهای زمین به ویژه قطب جنوب است.
منبع: sciencefocus
۵۸۵۸
