اپل چگونه تا رسیدن به هدست ویژن پرو تکههای پازل را تکمیل کرد؟
اپل چگونه تا رسیدن به هدست ویژن پرو تکههای پازل را تکمیل
کرد؟
شاید بیراه نباشید بگوییم که تراشه اختصاصی، مهمترین سختافزار و بهنوعی جادوی مهندسان اپل محسوب میشود؛ مؤلفهای بسیار تأثیرگذار که شاکلهی نرمافزاری قوی را ایجاد و توسعهی محتوای بسیار باکیفیت برای هدست را ممکن میکند. اما این نقطهی عطف از کجا شروع شد؟
شاید جالب باشد بدانید که حرکت اپل بهسمت توسعهی تراشههای اختصاصی اقدام چندان جدیدی نیست؛ زیرا این شرکت بیش از یکدهه در حال تکمیل ایدئولوژی استیوجابز فقید بوده است. قضیه از آنجا آغاز شد که استیو جابز، معتقد بود که اپل باید در طراحی تراشههای کممصرف و در عینحال پرقدرت خودکفا شود و دیری نپایید که تیم سختافزاری اپل با رهبری «باب منسفیلد» از سال ۲۰۰۸ توسعهی پردازنده مجتمع (SoC) اختصاصیاش را آغاز کرد. این تلاش درنهایت به طراحی تراشهی A4 منجر شد که در محصولاتی مانند آیفون ۴ و آیپد اورجینال (اولین آیپد) و اولین اپل تیوی مبتنیبر iOS بهکار رفت.
بنابراین، تراشههای M2 و R1 وامدار میراثی از ۱۵ سال پیش هستند و اکنون قدرت هدست واقعیت ترکیبی اپل را تأمین خواهند کرد! با نگاه به آنچه که اپل هنگام معرفی هدست به نمایش گذاشت، ناخداگاه متوجه میشویم که تأکید اپل و استیو جابز روی طراحی قدرتمندترین تراشههای مبتنیبر معماری آرم بیدلیل نبوده است!
آیا تا به حال با خود فکر کردهاید که شاید بتوان آیندهای مانند فیلمهای علمی تخیلی متصور بود که در دنیای غنی و خیالی این نوع هدستها غرق میشویم، آموزش میبینیم و در صنعت و کارهایمان از آن بهره میگیریم؟ اگر این سؤال را از من بپرسید قطعا جواب میدهم: بله! اما از لحاظ فنی چه میشود که یک دستگاه به ما احساس تعلق را بدهد؟
بهطور کلی، مجموعهای از مؤلفههای سختافزار و نرمافزار درصورت درست اجرا شدن، میتوانند در محیط واقعیت افزوده و واقعیت مجازی حس تعلق را به کاربر القا کنند و یکی از مهمترین مؤلفهها نمایشگر است!
