حالا که سال ۲۰۲۳ میلادی آغاز شده است، فرصت خوبی برای نگاه انداختن به سینمای سال ۲۰۲۲ داریم؛ نه برای دیدن آثار بزرگی که کسی آنها را گم نمیکند، بلکه برای از دست ندادن فیلمهای قابل قبول و حسابشدهای که شاید حتی یک شانس هم به آنها نداده باشیم.
بیکینگ در شمارهی ۲۷۲ سری مقالات آخر هفته چه فیلمی ببینیم سراغ آثاری رفته است که دو فیلم از بین آنها محصول سال ۲۰۲۲ هستند؛ درحالیکه دو فیلم دیگر در اصل طی سال ۲۰۲۱ برای اولینبار اکران شدند، ولی پخش گسترده را در سال ۲۰۲۲ تجربه کردند.
On the Count of Three (2021)
فیلم On the Count of Three که اولین اثر بلند جراد کارمایکل در مقام کارگردان است، با موضوعات روانی حساسی سر و کار دارد. در نتیجه فقط مخاطب بزرگسال و آن هم فقط در زمانیکه از لحاظ روحی آمادهی برخورد با یک داستان جدی دربارهی افراد افسرده و ناامید باشد، قابلیت تماشای درست چنین اثری را دارد. برخورد نادرست و غیرحرفهای با چنین موضوعاتی در هر مدیوم داستانی میتواند نتایج بدی را به ارمغان بیاورد. همانطور که فیلمساز برای پرداخت درست به این نوع از دغدغهها باید تحقیقات فراوانی داشته باشد و حساسیت زیادی به خرج بدهد، تماشاگر نمیتواند کورکورانه تبدیل به مخاطب چنین آثاری شود.
داستان دربارهی دو دوست است که میخواهند آخرین روز زندگی را سپری کنند؛ قبل از اینکه زندگی را برای خود برای همیشه به پایان برسانند. یکی از آنها چند روز قبل تلاشی ناموفق در این زمینه داشت و دیگری نیز برای قدم گذاشتن در این مسیر مصمم به نظر میرسد.
این دو میپرسند که اگر امروز قرار است آخرین روز باشد و فردا دیگر زنده نیستند که بخواهند توسط انسانها با عواقب کارهای خود مواجه شوند، چه کارهای نادرست یا دلهرهآوری را میتوانند با بیخیالی تماموکمال انجام دهند؟
Marcel the Shell with Shoes On (2021)
تفاوت به خودی خود کافی نیست. هرچهقدر که به فیلم Marcel the Shell with Shoes On زمان بدهید، بیشتر و بیشتر متفاوت بودن آن با بسیاری از آثار تحسینشدهی چند سال اخیر که از تکنیک استاپ-موشن بهره بردهاند، به چشم میآید. اما استفادهی تیم سازنده از این تفاوت است که مارسل را تبدیل به یک شخصیت قابلتوجه و داستان او را شنیدنی میکند.
اینجا با یک مستندنما سر و کار داریم که زندگی مارسل را از دید یک انسان کنجکاو به تصویر میکشد. مارسل یک صدف کوچک و بامزه است که از قضا دو کفش هم دارد.
او که حالا با مادربزرگ خود زندگی میکند، خاطرات دورانی را به یاد میآورد که آنها انقدر تنها نبودند. اما مارسل صرفا ناراحت نیست، بلکه کنجکاو است و خلاقیت به خرج میدهد. مارسل به کمک دوست جدید خود میخواهد نگاهی به دنیا بیندازد تا شاید دوستها و آشناهای سابق را پیدا کند.
در جایی بین این تلاشها برای پیدا کردن دیگران و کنار آمدن با واقعیت زندگی اجتماعی، مارسل روی کیبورد لپتاپ میایستد و نمایشگر را نگاه میکند. اول به دغدغهی خود فکر میکند، سپس تعداد بینندگان یک ویدیو را میبیند و در آخر کامنتها را میخواند. در ظاهر یک سکانس اغراقآمیز با محوریت یک شخصیت بسیار عجیب را داریم، اما در واقعیت با برخی از انسانیترین ثانیههای سینمای استاپ-موشن مواجه میشویم.
The Outfit (2022)
گراهام مور که احتمالا او را به خاطر فیلم The Imitation Game با بازی بندیکت کامبربچ میشناسید، در فیلم The Outfit با استفاده از محیط محدود و چند بازیگر کاربلد موفق به ایجاد تنش میشود. داستان در فیلم The Outfit با اینکه مربوطبه درگیریهایی بزرگ و خونین است، مدام داخل یک خیاطی جریان دارد؛ محل کار یک خیاط حرفهای که مارک رایلنس برندهی اسکار برای ایفای نقش او کم نمیگذارد.
با اینکه قدرت بصری فیلم به اندازهی کشش فیلمنامهی آن نیست، مور به کمک داستانگویی درست و استفاده از پیچشهای داستانی متعدد جلوی خسته شدن مخاطب هدف خود را میگیرد؛ تا داستان تلاش خیاط و دستیار او برای جان سالم به در بردن از یک شب لعنتی به خوبی از The Outfit یک درام رازآلود تریلر بسازد.
Cha Cha Real Smooth (2022)
پایانبندی فیلم Cha Cha Real Smooth شباهت زیادی به آغاز آن دارد؛ از این نظر که باب طبع تماشاگرانی نیست که میخواهند سریعا مشغول طرفداری از یک شخصیت شوند و بعد هم موفقیت او را جشن بگیرند. راستش را بخواهید به سختی میتوان «موفقیت»هایی از جنس سینمای رمانتیک هالیوود را در Cha Cha Real Smooth پیدا کرد. احتمالا نه به این خاطر که قصه میخواهد کار بزرگی انجام دهد و علیه کهنالگوها بایستد، بلکه بیشتر به این علت که فیلم نامبرده واقعیتر از این حرفها داستان خود را تعریف میکند.
وقتی شخصیتها به موقعیتی میرسند که در چارچوب روند عادی زندگی جایی ندارد، از آن موقعیت خارج میشوند. وقتی یک خط قرمز هیجانانگیز را میبینند، در اکثر مواقع از آن عبور نمیکنند. وقتی به پایان قصه میرسیم، شرایط کلی و اصلی زندگی برای اکثر کاراکترها آنچنان فرق نکرده است. خواه یا ناخواه باید پذیرفت که زندگی اکثر انسانها به همین شکل است.
اما این واقعگرایی باعث نمیشود که کوپر ریف در این اثر که از نقشآفرینی داکوتا جانسون هم بهره میبرد، تجربهای قابل لمس و باارزش را ارائه ندهد. چون اکثر آدمها چند بار طی زندگی خود در چنین موقعیتهایی بودهاند و دقیقا مثل این شخصیتها مجبور شدند از موقعیت غیرعادی بیرون بیایند، قدم اضافه برندارند و عدم تغییر جلوهی کلی زندگیشان با گذر چند ماه را بپذیرند. اما در همین حین، ما زندگی میکنیم. یاد میگیریم، تجربه میکنیم، احساسی میشویم و خاطره میسازیم. Cha Cha Real Smooth زندگی را دقیقا «در همین حین» به تصویر میکشد. همین نکته سبب میشود که بتوان به آن احترام گذاشت.
