کدام پروتئینها بیشترین ریزپلاستیک را دارند؟
کدام پروتئینها بیشترین ریزپلاستیک را دارند؟
به گزارش بیکینگ و به نقل از ایندیپندنت، محققان انواع پروتئینهای رایجی را که آمریکاییها مصرف میکردند بررسی کردند؛ از جمله غذاهای دریایی، گوشت خوک، گوشت گاو، مرغ، توفو و چندین جایگزین مبتنی بر گیاهان برای گوشت و بنا بر این پژوهش که نتایج آن در اینوارنمنتال پلوشن منتشر شد، هر بزرگسال آمریکایی احتمالا به طور متوسط حداقل ۱۱ هزار ذره ریزپلاستیک در سال مصرف میکند.
جورج لئونارد، یکی از نویسندگان این تحقیق و دانشمند ارشد در اوشن کانسرورسی، میگوید: «اگر غذا میخورید، باید بگویم راهی نیست که از زیرپلاستیکها در امان بمانید و حتی اگر حقیقتا دلتان بخواهد چیزی میل کنید که پلاستیک نداشته باشد، واقعا نمیتوانید.»
به گفته لئوناردو، یافتههای این تحقیق از وجود ریزپلاستیکها در همهجا شواهد بیشتری ارائه میکند و این ریزپلاستیکها در سراسر دنیا از برفهای جنوبگان گرفته تا درون بدن انسان و غذاهایی که میخوریم و آبی که مینوشیم، کشف شدهاند. وجود ریزپلاستیکها در میوهها، سبزیجات و همچنین سایر محصولات غذایی مانند نمک، شکر، برنج و شیر هم ثبت شده است.
البته آثار بالقوه ریزپلاستیکها بر سلامتی انسان هنوز در حال بررسی است.
گزارش اخیر سازمان بهداشت جهانی خطرات احتمالی آلودگی به ریزپلاستیکها را، از جمله قرار گرفتن در معرض نانوپلاستیکها، ذرات کوچکتری که اندازه آنها کمتر از یک میکرومتر است، تشریح کرده است؛ اگرچه خاطرنشان میکند که هنوز برای اثبات وجود ارتباط این ذرات با آثار نامطلوب سلامتی در انسان تحقیقات کافی انجام نشده است و بر نیاز فوری به تحقیقات بیشتر تاکید میکند.
وجود ریزپلاستیکها در دستگاه گوارش ماهیها و صدفها از مدتها پیش مشخص شده بود. اما تحقیقات جدید از احتمال وجود آنها را در قسمتهایی از بدن موجودات دریایی که معمولا انسانها میخورند، مانند فیله ماهی، خبر میدهد. علاوه بر این، ریزپلاستیکها در پروتئینهای روی خشکی مانند گوشت گاو، مرغ و خوک هم یافت شدهاند.
بیانکا داتا، دانشمند علوم غذایی، بر لزوم تحقیقات بیشتر در زمینه تاثیر ریزپلاستیکها بر سلامتی انسان تاکید میکند.
کارشناسان معتقدند تا زمانی که مردم از پلاستیکهایی با ماندگاری طولانی استفاده میکنند، ریزپلاستیکها همهجا یافت میشوند. پل آناستاس، مدیر مرکز شیمی سبز و مهندسی سبز دانشگاه ییل، میگوید: «ما این پلاستیکها را طوری طراحی کردهایم که تا قرنها، اگر نگوییم هزارهها، پایدار باشند و باید این نقص طراحی را در نظر گرفت. چون ما حالا این را هم میدانیم که چگونه پلیمرهایی طراحی کنیم که بدون ضرر رساندن به محیط زیست، تجزیه شوند؛ نه اینکه فقط مدام به ذرات کوچک و کوچکتر تبدیل بشوند.»
مجله خبری بیکینگ
