ستاره غول سرخ؛ فاز پایانی عمر خورشید

غول‌های سرخ خاص موسوم به غول سرخ مجانبی به شدت فعال و غیرپایدار هستند، به گونه‌ای که مقدار قابل توجهی از مواد خود را با سرعت بالایی دفع می‌کنند. ماده‌ی دفع شده، این ستاره‌ها را در هاله‌ای چگال از غبار و مواد ستاره‌ای متراکم فرو می‌برد. به همین دلیل این ستاره‌ها را نمی‌توان در طول موج‌های نور مرئی مشاهده کرد.

گرچه سیاره‌های غول پیکر در اطراف سیاره‌های کلان‌جرم قرار دارند، هیچ همبستگی خاصی بین جرم ۵۰ سیاره‌ی کلان جرمی که تاکنون در اطراف غول‌های سرخ مشاهده شده‌اند، وجود ندارد. بر اساس یک فرضیه، توضیح این پدیده می‌تواند این باشد که با رشد غول‌های سرخ، سیاره‌های آن‌ها برخی مواد دفع‌شده از ستاره را جذب می‌کنند.

مرحله‌ی پایانی عمر غول سرخ به شدت به مقدار جرم آن‌ها در طول پیش‌رشته‌ی اصلی وابسته است. سرنوشت ستاره‌های متوسطی مثل خورشید به کوتوله‌ی سفید ختم می‌شود در حالی که ستاره‌های کلان‌جرم‌تر در انفجار ابرنواختر چشمگیر می‌میرند و در نهایت به ستاره‌‌های نوترونی یا سیاه‌چاله تبدیل می‌شوند.

غول سرخ به مرحله‌ای از پایان عمر ستاره گفته می‌شود که درجریان آن سوخت هیدروژنی ستاره به پایان می‌رسد و برای ادامه‌ی حیات، هلیوم می‌سوزاند. معمولا ستاره‌های کم‌جرم تا متوسط مثل خورشید در پایان عمر وارد فاز غول سرخ می‌شوند. در حالی که ستاره‌های کلان‌جرم به ابرغول سرخ تبدیل می‌شوند.

درجریان فاز غول سرخ، ستاره بسیاری از لایه‌های خارجی خود را از دست می‌دهد و به توپی متورم و نارنجی‌رنگ تبدیل می‌شود که با توجه به افزایش مساحت دمای سطح آن نیز کاهش می‌یابد. ابط‌الجوزا و کانیس‌ ماجوریس از درخشان‌ترین و عظیم‌ترین غول‌های سرخ راه شیری هستند.