ستاره‌شناس‌ها بزرگ‌ترین جسم شناخته‌شده در کیهان را شناسایی کرده‌اند

ستاره‌شناس‌ها بزرگ‌ترین ساختار شناخته‌شده در کیهان را با قطر ۱٫۴ میلیارد سال نوری یافته‌اند. این ساختار نزدیک به ۷۰ ابرخوشه کهکشانی دارد و جرم آن صدها هزار بار از کهکشانی منفرد مانند راه شیری بیشتر است.

به‌گزارش نیوساینتیست، هانس بورینگر از مؤسسه‌ی فیزیک ماکس پلانک در مونیخ آلمان و همکارانش، ساختار کیهانی تازه کشف‌شده را کیپو (Quipu) نامیده‌اند که برگرفته از سیستم شمارش اینکایی ساخته‌شده از طناب‌های گرده‌خورده است. بورینگر زمانی که در رصدخانه جنوبی اروپا کار می‌کرد، این طناب‌ها را در موزه‌ای در نزدیکی سانتیاگو شیلی دید و تصور کرد که شباهت زیادی به ساختار کیپو دارند؛ زیرا شامل یک بخش اصلی ضخیم‌تر و چندین انشعاب نازک‌تر است.

در فواصل بزرگ، کهکشان‌ها می‌توانند به صورت خوشه‌هایی در کنار هم قرار گیرند که خود می‌توانند با هم در ابرخوشه‌های بزرگ‌تر دسته‌بندی شوند. ستاره‌شناس‌ها قبلا از چند مورد از این ابرخوشه‌ها نقشه‌برداری کرده و دریافته‌اند که آن‌ها اغلب به شکل قوس‌ها یا دیوارهای عظیم به یکدیگر متصل می‌شوند؛ مانند دیوار بزرگ اسلوان یا ابرخوشه‌ی لانیا‌کیا که پیش از این، بزرگ‌ترین ساختارهای شناخته‌شده در جهان بودند.

بورینگر و گروهش برای یافتن کیپو داده‌های ماهواره آلمانی پرتو ایکس ROSAT را تجزیه و تحلیل کردند و به بررسی خوشه‌های کهکشانی در فاصله‌ی چند صد میلیون سال نوری از زمین پرداختند. آن‌ها با استفاده از الگوریتمی که حداکثر فاصله‌ی هر خوشه از دیگری را تعیین می‌کند، مشخص کردند که کدام خوشه‌ها ممکن است بخشی از ساختاری بزرگ‌تر باشند. بورینگر می‌گوید: «این ساختار کاملاً آشکار بود و بلافاصله جلب توجه می‌کند.»

کشف چنین ساختارهای بزرگی در گذشته باعث ایجاد بحث‌هایی در بین کیهان‌شناسان شد. برخی از آن‌ها می‌گویند این ساختارها به قدری بزرگ هستند که یکی از فرض‌های اساسی ما در مورد جهان به نام اصل کیهان‌شناسی را نقض می‌کنند. براساس این فرض، جهان در فواصل بسیار زیاد باید به طور یکنواخت در هر جهت پخش شده باشد.

به‌نظر می‌رسد ابرساختارهای کیهانی که به روش‌های نابرابر در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند، این اصل را نقض می‌کنند؛ اما بورینگر چنین مشکلی را نمی‌بینید؛ بلکه او استدلال می‌کند که ما فقط باید جهان را در مقیاس‌های بزرگ‌تر درنظر بگیریم و ساختارهای مشابه را می‌توان در دقیق‌ترین شبیه‌سازی‌های کیهان‌شناسی یافت. او می‌گوید: مشاهدات در بخش بسیار کوچکی از کیهان که قبلا انجام شده است می‌تواند گمراه‌کننده باشد.

الکسیا لوپز از دانشگاه مرکزی لنکاوی بریتانیا می‌گوید بخشی از سردرگمی، ناشی از تعریف مبهم از اصل کیهان‌شناسی است. او می‌گوید: «هنوز یک تعریف از اصل کیهان‌شناسی وجود ندارد که همه‌ی کیهان‌شناس‌ها با آن موافق باشد.»

به عنوان مثال، برخی کیهان‌شناسان استدلال می‌کنند که جهان فقط باید در فواصل بیشتر از بزرگ‌ترین ساختارهایی که می‌بینیم، یکسان به نظر برسد، در حالی که برخی دیگر می‌گویند جهان باید در فواصلی که درواقع توسط چنین ساختارهای بزرگی به چالش کشیده می‌شوند، یکسان به نظر برسد. سشادری ناداتور از دانشگاه پورتسموث در بریتانیا می‌گوید:

اگرچه به نظر می‌رسد این ساختار جسمی واحد است، مشخص نیست که آیا خوشه‌های موجود در آن واقعا از نظر گرانشی به یکدیگر متصل هستند یا خیر. این موضوع می‌تواند با انبساط جهان مشکل‌ساز شود. برخی از کهکشان‌ها ممکن است به جای فروریختن روی خود از یکدیگر دور شوند، در این صورت طبق برخی تفاسیر واقعا یک ساختار متصل از نظر گرانشی نیست.