دیسک‌من سونی؛ قدرت‌نمایی ژاپن در بازار تجهیزات صوتی

در دنیای تکنولوژی، دهه‌ی ۹۰ میلادی دوران حکمرانی بی‌چون‌وچرای سونی در بازار لوازم صوتی قابل حمل بود. در سال ۱۹۹۱، زمانی که فرمت CD به بلوغ رسیده بود، سونی محصولی را روانه بازار کرد که نه‌تنها یک پخش‌کننده‌ی موسیقی، بلکه نمادی از دقت مهندسی ژاپنی بود: Sony D-350 (که در برخی بازارها با نام D-35 شناخته می‌شود).

در این مقاله، به بررسی یکی از باارزش‌ترین و باکیفیت‌ترین دیسک‌من‌های تاریخ می‌پردازیم؛ دستگاهی که هنوز هم در میان کلکسیونرها و شیفتگان صدا، جایگاه ویژه‌ای دارد.

Sony

سونی D-350 در دوره‌ای عرضه شد که «ظرافت» به معنای امروزی (ضخامت ناچیز) هنوز اولویت اول نبود؛ بلکه کیفیت ساخت حرف اول را می‌زد. بدنه‌ی دستگاه ترکیبی از پلاستیک باکیفیت و بخش‌های فلزی بود که حس استحکام فوق‌العاده‌ای به کاربر منتقل می‌کرد.

بارزترین ویژگی ظاهری D-350، نمایشگر بسیار بزرگش بود که نه‌تنها شماره‌ی قطعه و زمان را نشان می‌داد، بلکه وضعیت ۲۰ قطعه‌ی موسیقی را به‌صورت گرافیکی به‌نمایش می‌گذاشت؛ ویژگی‌ای که در آن زمان فقط در پلیرهای رومیزی گران‌قیمت دیده می‌شد.

سونی دکمه‌های کنترلی را در لبه‌ی جلویی دستگاه با شیبی ملایم قرار داد تا دسترسی به آن‌ها هنگام قرارگیری روی میز یا داخل کیف آسان باشد.

Iconostasio

در سال ۱۹۹۱، سونی تمام توان مهندسی خود را در بخش خروجی صدای این دستگاه به کار گرفت. D-350 از یک مبدل دیجیتال به آنالوگ (DAC) با سیستم One-bit PWM بهره می‌برد که با فیلترهای دیجیتال Eight-times Oversampling ترکیب شده بود.

• خروجی اختصاصی: D-350 دارای یک خروجی اختصاصی (Line Out) بود که سیگنال صدا را بدون دستکاری و تقویتِ داخلی، به آمپلی‌فایرهای خارجی منتقل می‌کرد. این ویژگی باعث شد بسیاری از حرفه‌ای‌ها از D-350 به عنوان یک پلیر مرجع در سیستم‌های صوتی خانگی استفاده کنند.
• سیستم Bass Boost: سونی در این مدل از سیستم تقویت بیس اختصاصی خود استفاده کرد که عمق فرکانس‌های پایین را بدون به‌هم‌ریختگی زیاد افزایش می‌داد.
• مدیریت لرزش: در سال ۱۹۹۱ هنوز سیستم‌های ضدشوک دیجیتال (مثل G-Protection) ابداع نشده بودند؛ اما مکانیزم اپتیکال D-350 به کمک کمک‌فنرهای داخلی، مقاومت بسیار خوبی در برابر لرزش داشت.

Iconostasio

سونی D-350 تنها یک پخش‌کننده نبود؛ سونی آن را به عنوان یک دستیار شخصی برای میز کار طراحی کرده بود. D-350 ساعت و تایمر داشت و کاربر می‌توانست دستگاه را تنظیم کند تا در ساعت مشخصی روشن شود و موسیقی پخش کند.

D-350 جزو معدود دیسک‌من‌هایی بود که از گیرنده‌ی مادون قرمز بهره می‌برد؛ یعنی کاربر می‌توانست با یک ریموت کنترل (که معمولاً به‌صورت جداگانه یا در پک‌های خاص عرضه می‌شد)، تمام عملکردهای دستگاه را از راه دور کنترل کند.

Iconostasio

یکی از چالش‌های دیسک‌من‌های قدیمی، مصرف بالای انرژی بود. D-350 از باتری‌های قابل شارژ سربی-اسیدی استفاده می‌کرد. سونی محفظه‌ی باتری جانبی برای آن طراحی کرده بود که به پشت دستگاه متصل می‌شد و اجازه می‌داد با استفاده از دو باتری قلمی، زمان پخش موسیقی به شکل چشمگیری افزایش یابد.

Iconostasio

امروز در عصر استریمینگ و فایل‌های صوتی باکیفیت، شاید مرور مشخصات محصول قدیمی غیرمنطقی به نظر برسد؛ اما D-350 به چند دلیل محبوبیت بالایی داشت و هنوز هم در خاطره‌ها زنده است.

بسیاری معتقدند صدای خروجی این دستگاه گرم‌تر و «موسیقیایی‌تر» از پلیرهای ارزان‌قیمت بود. برخلاف محصولات پلاستیکی پرشمار، اپتیک و موتورهای به کار رفته در D-350، با نگهداری درست همچنان پس از ۳۰ سال کار می‌کنند.

نمایشگر خاص و طراحی کلاسیک دیسک‌من سونی، حس نوستالژیک تکنولوژی دهه‌ی ۹۰ را به بهترین شکل منتقل می‌کند.

D-350 یادگاری از دورانی است که سونی ترسی از نوآوری‌های گران‌قیمت نداشت. این دستگاه نه برای عموم مردم، بلکه برای کسانی ساخته شده بود که می‌خواستند بهترین تجربه‌ی شنیداری ممکن را در قالبی قابل حمل داشته باشند. امروز پیداکردن مدل سالم از آن دشوار و پرهزینه است؛ اما همچنان به عنوان یکی از قله‌های طراحی صوتی سونی شناخته می‌شود.