تصویر این هفته از تلسکوپ فضایی هابل باقیمانده پراکندهای از یک انفجار ابرنواختری را نشان میدهد. انفجارهای ابرنواختری در پایان عمر یک ستاره پر جرم رخ میدهد که با پایان سوخت ستاره، انفجار بسیار پر انرژی رخ میدهد.
وقتی سوخت ستارههای پر جرم به پایان میرسد، نیروی گرانش آنها به نیروی حاصل از سوخت ستاره غلبه میکند و باعث میشود تا لایههای درونی ستاره در هم فرو بریزند و به کوتوله سفید (White dwarf) تبدیل شوند. کوتولههای سفید معمولا پایدار هستند و تا دهها میلیارد سال عمر میکنند.
اما اگر این ستارهها در منظومهای دوتایی قرار بگیرند میتوانند مواد ستاره همدم خود را جذب کنند و یک قرص برافزایشی در اطراف خود ایجاد کنند. جذب این مواد تا جایی ادامه پیدا میکند تا به یک جرم بحرانی برسد. انرژی متمرکز شده در مرکز این ستارهها به قدری زیاد است که لایههای داخلی ستاره را به بیرون پرتاب میکند و با یک انفجار ابرنواختری منظرههای کیهانی زیبایی را مثل این جرم که DEM L249 نام دارد، به وجود میآورند.
سحابی DEM L249
سحابی DEM L249 در محدوده صورت فلکی کوهمیز (Mensa) و در ابر ماژلانی بزرگ (LMC – Large Magellanic Clouds) قرار دارد. ابر ماژلانی بزرگ یکی از کهکشانوارههای کهکشان راه شیری است که فقط ۱۶۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارد. این کهکشان کوچک برای منجمان مثل یک آزمایشگاه طبیعی و ایدهآل است که میتوانند از آن تولد، زندگی و مرگ ستارهها را در آن مطالعه کنند.
به علاوه، ابر ماژلانی بزرگ گرد و غباری که جاذب نور بسیار کمی دارد و این باعث میشود تا منجمان بتوانند دادههای بیشتری دریافت کنند. این تصویر با دوربین میدان باز سوم هابل و طی یک جستجو برای یافتن ابرنواخترها ثبت شده است.
