غزال زیاری: در دهه ۱۹۲۰ میلادی، آمریکا گرفتار تب “رادیوم” بود؛ عنصری که به باور مردم، می توانست هر بیماری را درمان کند و حتی اکسیر جوانی به نظر می رسید. در همان دوران، مردی به نام ویلیام بیلی محصولی به نام رادیتور (Radithor) را روانه بازار کرد؛ بطری کوچکی از “آب بیرنگ و بیمزه” که وعده درمان بیش از ۱۵۰ بیماری را میداد؛ از سرطان و ناتوانی جنسی گرفته تا چینوچروک و آسم.
اما واقعیت تلختر از تصور بود: در واقع رادیتور سرشار از ایزوتوپهای رادیواکتیو رادیوم ۲۲۶ و ۲۲۸ بود و چیزی که بیلی آن را “آفتاب درونی” مینامید، در حقیقت سمی کشنده و مرگبار بود. یکی از مشهورترین قربانیان این معجون، ابن بایرز، تاجر ثروتمند آمریکایی بود که پس از نوشیدن بیش از ۸۰ لیتر از این مایع، بر اثر مسمومیت با رادیواکتیو جان باخت و استخوانهای بدنش از درون خورده شده بودند.
ممنوعیت معجون جادویی
این فاجعه سرانجام منجر به ممنوعیت فروش رادیتور شد، اما میلیونها آمریکایی تا پیش از آن، درگیر تب “توهم درمان” با محصولات رادیومی بودند؛ از کرمهای جوانی گرفته تا لوازم آرایش و حتی آبمعدنیهای شبتاب!
بعد از مرگ بیلی در سال ۱۹۴۹ میلادی بر اثر سرطان (احتمالاً ناشی از همان نوشیدنیای که خودش میساخت)، رادیوم مسیر علمی دیگری را طی کرد. دههها بعد، همان عنصری که روزی مایه مرگ بود، پایهگذار درمانهای مدرن سرطان شد. اما آیا امروز هم ممکن است دوباره فریب “علمِ نیمهکاره و تبلیغِ تمامعیار” را بخوریم؟ برای مطالعه ادامه این مقاله و کشف پشتپرده این ماجرای جنجالی، اینجا کلیک کنید.
58321
