فراموشکاری میتواند دارای مزیت تکاملی باشد

فراموشکاری میتواند دارای مزیت تکاملی باشد
فراموشکاری بخش از زندگی روزمرهی ما را تشکیل میدهد. ممکن است وارد اتاقی شوید و فراموش کنید چرا به آنجا رفتید یا شاید شخصی در خیابان به شما سلام کند و نتوانید نام او را به خاطر بیاورید؛ اما چرا چیزها را فراموش میکنیم؟ این ویژگی میتواند نشانهای از اختلال حافظه باشد یا مزایایی در آن نهفته است؟یکی از اولین یافتهها در زمینهی فراموشکاری، نشان میدهد که فراموشی صرفاً بدین دلیل میتواند رخ دهد که حافظهی افراد معمولی ضعیف میشود. این ایده از هرمان ابینگهاوس، روانشناس آلمانی قرن نوزدهم سرچشمه میگیرد. «منحنی فراموشی» ابینگهاوس نشان داد که چگونه اغلب افراد جزئیات اطلاعات جدید را به سرعت فراموش میکنند؛ اما این روند با گذشت زمان کندتر میشود و آنچه از خاطرات باقی مانده، با سرعت کمتری فراموش میشود. این موضوع به تازگی توسط دانشمندان علوم اعصاب نیز تایید شده است.بااینحال، فراموشکاری میتواند در خدمت اهداف کاربردی نیز باشد. مغز ما پیوسته با اطلاعات بمباران میشود. اگر قرار باشد تمام جزئیات را به خاطر داشته باشیم، بهسختی میتوانیم اطلاعات مهم را در ذهنمان نگه داریم. یکی از روشهایی که برای اجتناب از این مشکل درپیش میگیریم، عدم توجه کافی است. اریک کندل، برندهی جایزه نوبل نشان میدهد خاطرات زمانی شکل میگیرند که اتصالات (سیناپس) بین سلولهای مغز (نورونها) تقویت شوند.توجه به چیزی میتواند اتصالهای سیناپسی را تقویت و آن حافظه را حفظ کند. همین مکانیزم به ما امکان میدهد جزئیات غیرمرتبطی را که روزانه با آنها روبهرو میشویم، فراموش کنیم؛ بنابراین اگرچه افراد نشانههای فزایندهای از حواسپرتی را با افزایش سن و سال نشان میدهند و اختلالهای مرتبط با حافظه مثل بیماری آلزایمر هم به اختلالهای توجه ربط دارند، همه نیاز داریم بهمنظور خاطرهسازی، تمام جزئیات بیاهمیت را فراموش کنیم.