نئاندرتال‌ها نزدیک‌ترین خویشاوندان انسان‌های مدرن بودند و هر دو در بسیاری از موارد در زیستگاه‌های یکسانی زندگی می‌کردند. انسان‌های مدرن قبل از انقراض نئاندرتال‌ها در حدود ۴۰ هزار سال پیش، بارها با آنها آمیزش داشتند. به همین دلیل است که آثاری از دی‌ان‌ای نئاندرتال‌ها هنوز در ژنوم بیشتر مردم اوراسیا دیده می‌شود.با وجود نزدیکی، تبارهای نئاندرتال و انسان خردمند حدود ۴۰۰ هزار تا ۸۰۰ هزار سال پیش از هم فاصله گرفتند و این دو گونه تفاوت‌های زیادی با هم پیدا کردند. در ادامه به برخی از تفاوت‌های اصلی بین نئاندرتال‌ها و انسان‌های خردمند اشاره می‌کنیم.کپی لینکخصوصیات ظاهریسارا بیلی، استاد انسان‌شناسی زیستی در دانشگاه نیویورک به لایوساینس می‌گوید اگر با متروی نیویورک سفر می‌کردید و با انسان نئاندرتال مواجه می‌شدید، احتمالا به خاطر ویژگی‌های متمایز چهره‌اش، فورا او را می‌شناختید. در نگاه اول، احتمالا متوجه می‌شدید آنها پیشانی شیب‌دار با برآمدگی‌های ابروی بزرگ و کمانی‌شکل دارند. بینی آنها پهن‌تر و برجسته‌تر از بینی انسان‌های مدرن و جمجمه آنها کمی کشیده‌تر بود.کریس استرینگر، سرپرست پژوهشی تکامل انسان در موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید وقتی از کنار به نئاندرتال‌ها نگاه کنید، می‌بینید چانه‌های کوچک‌تری دارند و دندان‌های جلویی آنها از دندان‌های ما بزرگ‌تر است.گرچه مغز نئاندرتال‌ها ازنظر اندازه مشابه مغز انسان‌های خردمند بود، شکل جمجمه آنها فرق داشت. جمجمه ما معمولا بلند و کروی‌شکل است، درحالی‌که جمجمه نئاندرتال‌ها مانند جمجمه بیشتر انسان‌های اولیه دیگر کشیده و کم‌ارتفاع بود.جمجمه نئاندرتال‌ها اغلب روی استخوان پس‌سری در قاعده جمجمه دارای برجستگی است. در وسط استخوان پس‌سری جمجمه نئاندرتال‌ها فرورفتگی کوچکی وجود دارد که از ویژگی‌های بارز این جمعیت است. علاوه‌براین، استخوان‌های گوش نئاندرتال‌ها نیز از ما متفاوت بوده است.
مجله خبری بیکینگ
