پیری بیولوژیکی ممکن است ناشی از آن چیزی نباشد که تصور می‌کردیم

دانشمندان اغلب از «ساعت‌های اپی‌ژنتیکی» برای اندازه‌گیری پیری بیولوژیکی استفاده می‌کنند، اما آنچه که باعث می‌شود این ساعت‌ها به تیک‌تاک بیفتند، به طور کامل شناخته نشده است. اکنون دانشمندان سرنخی مهم را کشف کرده‌اند: ساعت‌ها با جهش‌های تصادفی که با بالارفتن سن در DNA ظاهر می‌شوند، همگام‌سازی می‌شوند.

از مدت‌ها پیش مشخص شده است که در طول عمر انسان، جهش‌ها در DNA سلول‌ها جمع می‌شوند. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که سلول‌ها تکثیر می‌شوند یا در معرض محرک‌هایی مثل پرتوها و عفونت قرار می‌گیرند. به‌علاوه، با افزایش سن، مکانیزم‌هایی که آسیب DNA را ترمیم می‌کنند، به خوبی کار نمی‌کنند. همچنین با بالارفتن سن افراد و افزایش جهش‌ها، احتمال مشکلات ایمنی، تخریب عصبی و سرطان به طور چشمگیری افزایش می‌یابد. بااین‌حال، جهش‌های DNA کل داستان پیری را روایت نمی‌کنند.

علاوه‌بر جهش‌ها، تغییرات مولکولی نیز وجود دارند که فراتر از DNA رخ می‌دهند و به عنوان تغییرات اپی‌ژنتیکی معروف هستند. این تغییرات به طور مستقیم کد اصلی DNA را تغییر نمی‌دهند، بلکه ژن‌ها را روشن یا خاموش یا میزان فعالیتشان را کم و زیاد می‌کنند.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که الگوی نشانگر‌های اپی‌ژنتیک روی DNA با افزایش سن به روش‌های قابل پیش‌بینی تغییر می‌کند و ساعت‌های اپی‌ژنتیک با ردیابی آن الگوها و سپس تخمین «سن بیولوژیکی» یک فرد با بافت معین کار می‌کنند.

پژوهش جدید که ۱۳ ژانویه در مجله نیچر ایجینگ منتشر شد، این تغییرات ژنتیکی و اپی‌ژنتیکی را به روشی جدید به یکدیگر ربط می‌دهد.