معمای بیگانگی: چرا در میان جمع باز هم احساس تنهایی میکنیم؟

معمای بیگانگی: چرا در میان جمع باز هم احساس تنهایی میکنیم؟
امروزه، ما در جهانی شلوغ و پر از جنبوجوش زندگی میکنیم، اما با این وجود احساس تنهایی نیز به طور نگرانکنندهای در حال افزایش است. چرا گاهی در اوج شلوغی و یا در میان جمعی از اطرافیانمان نیز حس میکنیم تنها هستیم؟ چه راهحلی برای این احساس وجود دارد؟ آیا ایجاد تغییر در دیدگاه ما، راه چارهای برای حس تنهایی است؟تنهایی، احساسی بسیار پیچیده و چندوجهی است. همچنین، هر شخصی این احساس را به شکل متفاوتی تجربه میکند. اما تنهایی برای شما چه معنایی دارد؟ شاید از نظر شما تنهایی مثل قدمزدن در خیابانهای شلوغ شهری پرجمعیت باشد و غربتی که در میان ازدحام مردم، صداها، خندهها و رفتوآمدهایشان، همچنان حس میشود. انگار که هیچ حسی از تعلق و جایی در این دنیا ندارید. یا شاید تنهایی را در رابطهای سرد و بیرنگ ببینید، ازدواج یا هر رابطهای که در آن حرفها شنیده نمیشوند و نیازها پاسخی نمیگیرند. حضورتان دیده نمیشود، گویی که اصلاً وجود ندارید.حتی ممکن است خودتان را مانند کاپیتان رابرت والتون، کاوشگر مناطق قطبی در رمان «فرانکنشتاین یا پرومته مدرن» از مری شلی، نویسندهی انگلیسی، احساس کنید. کاپیتان در رمان مری شلی با جمعی از خدمهی وفادار احاطه شده بود، اما در دلش فقط آرزو داشت دوستی واقعی داشته باشد که بتواند با او همدلی کند و نگاهی که پاسخگوی نگاهش باشد.همهی ما میدانیم که انزوای فیزیکی، در نهایت به تنهایی مطلق منجر میشود و حس تنهایی اجباری و طولانیمدتی که بسیاری از اقشار آسیبپذیر در جوامع آن را تجربه میکنند، بسیار آزاردهنده است. اما اگر شما هم با توصیفهای فوق همذاتپنداری میکنید، احتمالاً میدانید که حضور در کنار دیگران نیز همیشه راهحل مناسبی برای رفع تنهایی نیست. در حقیقت، گاهی اوقات خود دیگران هم میتوانند بخشی از مشکل باشند. حتی ممکن است در میان جمعی شلوغ از عزیزان، در رابطهای عاشقانه و یا در کنار دوستان صمیمی، باز هم احساس تنهایی کنید.حس تنهایی در محیطهای شلوغ و پرجمعیت کلانشهرهای مدرن، افزایش مییابدبهگزارش بیبیسی، پژوهشی در سال ۲۰۲۱ انجام شد که با بررسی ۷۵۶ نفر در طی دو سال، به بررسی احساس تنهایی در جمع پرداخت. در طول دورهی دو سالهی مطالعه، افراد احساسات خود را از طریق اپلیکیشن مخصوصی ثبت میکردند. مطالعه نتیجه گرفت که حس تنهایی در محیطهای شلوغ و پرجمعیتی مانند کلانشهرهای مدرن، افزایش مییابد. اما آیا ممکن است سبک زندگی شهری و وابستگی ما به فناوری، باعث کاهش حس برقراری ارتباط با دیگران شده باشد؟چنین پرسشهایی معمولاً دارای اهمیت بسیاری هستند، زیرا گفته میشود ما در میانهی «همهگیری تنهایی» قرار داریم. این بحران جهانی مرز و سن نمیشناسد و حتی میتواند ساختار مغز ما را دستخوش تغییر کند. پژوهشی که در سال ۲۰۱۸ توسط بیبیسی انجام شد و ۵۵ هزار نفر از سراسر جهان در آن شرکت کردند، نشان داد که ۴۰ درصد از افراد ۱۶ تا ۲۴ ساله، گاهی و یا خیلی زیاد احساس تنهایی دارند. مطالعههای دیگر نیز نشان دادهاند که حدود ۱۰ درصد از بزرگسالان جهان، احساس تنهایی را به اشکال مختلفی تجربه میکنند.بیشتر بخوانیدچرا درمان همهگیری تنهایی بسیار سخت است؟16 شهریور 03مطالعه ‘9ما در عصری زندگی میکنیم که فناوری، راههای بیشماری را برای برقراری ارتباط در دسترس همگان قرار داده است. میتوانیم با عزیزانمان در هر نقطهای از جهان تماس بگیریم، به صورت آنلاین با افراد تازهای آشنا شویم و زندگیهای مختلفی را از طریق شبکههای اجتماعی دنبال کنیم. در همین حال، جمعیت شهرها نیز با سرعتی فزاینده در حال افزایش است. پیشبینی میشود که تا اواسط قرن کنونی، شهرنشینها ۶۸ درصد از مردم جهان را تشکیل دهند.سؤال اصلی این است که چرا در این دنیای شلوغ و ظاهراً مملو از روشهای ارتباطی، همچنان احساس تنهایی میکنیم؟ میدانیم که احساس تنهایی، مفهومی است مبهم با چندین لایهی متفاوت که هرکس آن را به شیوهی منحصربهفرد خودش درک میکند.فی باوند آلبرتی، استاد تاریخ در کینگز کالج لندن و نویسندهی کتاب «سرگذشت تنهایی»، معتقد است که تنهایی به عنوان حالتی واحد و ذهنی، ترکیبی از احساسات مختلفی ازجمله غم، خشم و حسادت است. او همچنین توضیح میدهد که مفهوم نوین تنهایی، پدیدهای نسبتاً جدید است و معنای امروزی آن از حدود اوایل قرن نوزدهم به وجود آمده است.با این وجود، تنهایی در دنیای علم اغلب به عنوان شکافی میان روابط اجتماعی حقیقی و روابط مطلوب تعریف میشود؛ یعنی برای احساس تنهایی، لزوماً نیازی نیست که تنها باشید. سم کار، روانشناس در دانشگاه باث که در زمینهی روابط انسانی پژوهش میکند، میگوید: «بزرگترین باور نادرست دربارهی تنهایی این است که دیگران، همیشه راهحلی برای این حس هستند.»