غزال زیاری – فرود انسان بر روی ماه یک داستان جعلی است یا این اتفاق در واقعیت رخ داده؟ اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰، ناسا در ماموریتهای آپولو امکان سفر انسانها به ماه را فراهم کرد و در نهایت ۱۲ فضانورد گام به سطح ماه گذاشتند؛ اما هنوز این سوال برای بشر مطرح است که آیا انسان در روز ۲۰ جولای سال ۱۹۶۹ گام بر روی سطح ماه گذاشته یا نه؟ برخی افراد کاملا به واقعی بودن این رویداد باور دارند و معتقدند که با توجه به مشارکت دولت آمریکا، ناسا و ۱۲ فضانوردی که در مجموع روی سطح ماه راه رفتهاند و ۴۰۰ هزار نفری که در برنامه آپولو همکاری میکردند، غیرممکن است بتوان این اتفاق که یکی از بزرگترین دستاوردهای بشریت بوده را جعلی دانست.
گفته میشود که با یک تلسکوپ آماتور قوی هم میتوان مکان فرود آپولو روی سطح ماه را رویت کرد و به این نکته اشاره میشود که اگر به عکسهای مدارگرد شناسایی ماه نگاه کنید، هنوز میتوان بازماندههای ردپای ماموریت آپولو روی ماه را مشاهده کرد.
اما افراد دیگری هم هستند که فکر میکنند فرود انسان روی ماه، یک ادعای جعلی و یک فریب بزرگ است. آنها بر این باورند که داستانهای دولت آمریکا در مورد آپولو ۱۱ و ماموریتهای بعدی، جعلی بوده و آن را در حکم ضربه حیاتی آمریکا به اتحاد جماهیر شوروی در کورس دستاوردهای فضایی یا تلاش برای افزایش بودجه ناسا و یا حتی منحرف کردن توجهات از جنگ ویتنام میدانند و استدلالهایی هم برای اثبات ادعایشان مبنی بر صحنه سازی بودن داستان سفر انسان به ماه دارند.
در اینجا میتوانید برخی از استدلالهای این دسته از افراد که بهعنوان مدرک برای اثبات جعلی بودن سفر انسان به ماه از آنها بهره میبرند را مشاهده کنید:
۱- ابهام درباره عکسها؛ چرا ستارهای نیست؟
ادعا: یکی از محبوبترین تئوریهای توطئه که سفر انسان به ماه را جعلی میداند، این است که در عکسهایی که آپولو گرفته، هرگز هیچ ستارهای دیده نمی شود. آنها معتقدند که در فضا، جایی که خبری از آلودگی نوری زمین و جو مهآلود نیست، باید هزاران ستاره در تصاویر رویت شوند. اما این استدلال مبتنی برعکسهایی است که در هنگام شب و تنها با نور ماه گرفته شده.
پاسخ علمی: تمام ماموریتها با حضور انسان در سطح ماه، در طول روز انجام میشده و این بدان معناست که نور ستارگان در مقایسه با نور موجود، آنقدر کم بوده که در عکسها مشاهده نمی شوند.
۲- داستان خطوط متقاطع
ادعا: بحث دیگر، وجود خطوط متقاطع زیادی است که در عکسهای آپولو و بیشتر در پشت اشیا در عکسها به چشم میخورند؛ اگر این تصاویر واقعی باشند، این اتفاق غیرممکن است و به نظر میرسد که کسی این خطوط را ترسیم کرده.
پاسخ علمی: شبیهسازی همین عکسها در روی زمین نشان داد که اشیای نورانی باعث میشوند که خطوط متقاطع کمرنگتر به نظر برسند. وقتی این تصاویر کپی یا اسکن میشوند، بخشی از این جزئیات کاملا از بین رفته و این جلوه ایجاد میشود که در برخی عکسها خطوط متقاطع پشت اشیا قرار دارند.
۳- ماجرای حرف C روی صخره
ادعا: یکی دیگر از ابهامات درباره عکسی از یک صخره در ماه است که در ماموریت آپولو ۱۶ گرفته شده. به نظر میرسد که روی صخره، حرف C نوشته شده.
پاسخ علمی: با بررسی نسخه اصلی عکس هیچ مورد مشکوکی رویت نمیشود و خبری از حرف C نیست و احتمالا چیزی که ما شبیه حرف C میبینیم، یک تار مو یا نخ است که در هنگام کپی یا اسکن کردن عکس، آن را خدشه دار کرده.
۴- پرچم در حال حرکت
ادعا: نیل آرمسترانگ و باز آلدرین، در جریان سفر به ماه، پرچم آمریکا را در آنجا نصب کردند. در برخی از تصاویر به نظر میرسد که این پرچم در جریان باد در حال تکان خوردن است. اما وقتی باد در ماه وجود ندارد، چطور چنین چیزی ممکن است؟
پاسخ علمی: اگر از نزدیک و دقیق نگاه کنید متوجه میشوید که لبههای پرچم کشیده شده و ماجرا این است که پرچم اصلا تکان نمیخورده؛ یک میله افقی در بالای تیرک پرچم، آن را به حالت باز نگه میداشته تا مانع از افتادنش شود و این باعث میشود تا به نظر برسد که باد مانع از افتادن و آویزان شدن پرچم میشده. اینکه حس میکنیم که پرچم در حال تکان خوردن است هم به دلیل گرانش ضعیف ماه است که آنقدر قوی نیست که پرچم را کاملا باز نگه دارد و بعد از تکانهایی که پرچم در هنگام نصب شدنش در کره ماه داشت، از آن زمان تا حالا پرچم بیحرکت در جایش استوار و باقی است.
۵- مرگ افراد در کمربند وان آلن
ادعا: این شاید متقاعد کنندهترین تئوری درباره جعلی بودن فرود انسان برروی ماه است که بر پایه کمربندهای وان آلن شکل گرفته؛ دو کمربند غولپیکر به شکل دونات که زمین را احاطه کردهاند و از ذرات باردار بسیار پرانرژی از بادهای خورشیدی تشکیل شدهاند. برخی افراد بر این باورند که انسانها نمیتوانند بدون قرار گرفتن در معرض دوزی کشنده از تشعشعات، از این کمربندها عبور کنند و عبور از این کمربندها، به منزله مرگ افراد خواهد بود
پاسخ علمی: قبل از ماموریتهای آپولو نگرانیهای زیادی در این رابطه وجود داشت و از همین رو دانشمندان تلاش زیادی کردند تا مطمئن شوند که سرنشینان آپولو ۱۱ از این تشعشعات در امان خواهند بود و برای همین فضاپیما را با لایهای از آلومینیوم پوشاندند تا فضانوردان را در مقابل تشعشات حفاظت کرده و درعین حال مسیر سفر از زمین به ماه را به نحوی انتخاب کردند که زمان قرار گرفتن فضاپیما در کمربندهای وان آلن به حداقل برسد.
بررسی ۹ ماموریت آپولو حکایت از آن دارد که میزان تشعشع جذب شده به بدن فضانوردان به طور میانگین ۰.۴۶ دوز بوده و این ثابت میکند که تصمیم ناسا برای حفاظت فضانوردان دربرابر تشعشعات تصمیم درستی بوه. میزان ۰.۴۶ دوز به مراتب کمتر از میزان تشعشعی است که در بدن برخی از کارکنان سازمانهای انرژی هستهای جذب می شود ولی ده برابر بیشتر از میزان تشعشع جذب شده در بدن کارمندانی است که در مراکز حرفهای پزشکی که با اشعه ایکس و رادیوتراپی کار میکنند یافت میشود.
۶- داستان سایهها
ادعا: در برخی از تصاویر موجود از سطح ماه، با وجود سایههای چند زاویهای، به نظر میرسد که بیش از یک منبع نور در سطح ماه وجود داشته
پاسخ علمی: فضانوردان، عکسهای خود در سطح ماه را از روی یک بخش تپهای و در نوری روشن میگرفتند؛ آن هم در شرایطی که خورشید نزدیک به افق بود. تصور کنید که در زمینی ناهموار و پوشیده از برف، در زمان ماه کامل و نزدیک به زمین، از فردی عکاسی میکنید؛ خطوط زمین سایههایی با طولهای مختلف ایجاد میکنند.
۷- ذوب شدن فیلمهای عکاسی
ادعا: دمای سطح ماه در هنگام تابش پرتوهای آفتاب به ۱۳۷ درجه سانتیگراد میرسد و در این دما، فیلمهای عکاسی و بسیاری از چیزهای دیگر ذوب خواهند شد.
پاسخ علمی: کسی فیلمهای عکاسی را روی سطح داغ ماه رها نمیکرد و تمام مواد در قوطیهای محافظتی قرار داشتند. به علاوه در زمان انجام ماموریتهای آپولو، فضانوردان در طلوع یا غروب به عملیات میپرداختند و در نتیجه دما در آن بازههای زمانی به مراتب مناسبتر بود.
۸- رد پاها روی ماه
ادعا: باقی ماندن رد پا روی خاک ماه، به رطوبت و وجود آب نیاز دارد. اینطور نیست؟
پاسخ علمی: نه لزوما. اگر مقداری گرد و غبار ریزدانه خشک مانند پودر تالک روی سطح موجود باشد، به راحتی ردپا بر روی آن حفظ خواهد شد. چرا که جنس ذرات به گونهای هستند که به دلیل اصطکاک موجود بین آنها، ساختار و شکل خود را حفظ میکنند.
۹- شهاب سنگهای کشنده
ادعا: فضا مملو از شهاب سنگهای بسیار سریعی است که در صورت برخورد با فضاپیما، میتوانند منجر به مرگ فضانوردان شوند
پاسخ علمی: فضا به طرز غیرقابل باوری بزرگ است. گرچه تعداد بیشماری از اجرام کوچک و بزرگ با سرعتهای حیرتآوری در منظومه شمسی حرکت میکنند، اما باید این را در نظر داشت که حجم فضاپیما در مقایسه با ابعاد این اجرام بسیار کوچک و ناچیز است و در نتیجه احتمال این برخوردها بسیار پائین خواهد بود. به علاوه لباسهای فضانوردان از لایههای کولار تهیه شده بود تا در صورت برخورد احتمالی ذرات با آنها، این لباسها از بدن فضانوردان محافظت کند.
مدارک موجود برای اثبات سفر انسان به ماه
قطعا تا زمانی که پای انسان مجددا به ماه نرسد، همیشه این تردیدها و ابهامات وجود خواهد داشت و ادعاهای متعددی برای کذب بودن سفر انسان به ماه در پنجاه سال پیش مطرح خواهد شد. ولی درحال حاضر در مقابل تک تک ادعاهایی که ماموریتهای آپولو را جعلی میدانند، دلایلی وجود دارد که نادرست بودن این ادعاها را ثابت میکند.
به نقل از iop ، از ماموریتهای آپولو در ماه، ۸۴۰۰ عکس در دسترس عموم قرار گرفته و هزاران ساعت فیلم ویدیویی، کوهی از دادههای علمی و رونوشتهای کامل و صداهای ضبط شده مکالمات موجود است و حتی ۳۸۲ کیلوگرم از سنگهای سطح ماه توسط فضانوردان به زمین آورده شده که بهصورت مستقل در آزمایشگاههای جهان ارزیابی و تائید شده که سنگها از کره ماه هستند و همه اینها ادعاها مبنی بر جعلی بودن سفر انسان به ماه را رد میکند.
بیشتر بخوانید:
- رفتار ترامپگونه ایلان ماسک، کار دستش داد!
- باکتری سایبورگ، ترکیب باورنکردنی ماشین و موجود زنده میکروسکوپی
اگر این برای متقاعد کردن بدبینترین افراد کافی نباشد، مدارگرد شناسایی ماه ناسا (LRO) میتواند گرهگشا باشد. این روزها LRO تصاویر باکیفیتی از سطح ماه را به زمین مخابره میکند و در جریان ماموریتش، تصاویری از محل فرود فضاپیماهای آپولو در سطح ماه و ماژولهای فرود رها شده در آنجا و همچنین رد سطحنوردهای روی ماه ماموریتهای آپولو را ثبت کرده. وضوح این تصاویر به قدری خوب است که حتی میتوان مسیرهای ردپای فضانوردان را نیز رویت کرد.
فضاپیماهای چین، هند و ژاپن نیز مکانهای فرود آپولو در ماه را مشاهده کردهاند که این هم تائیدی است بر اینکه چند دهه پیش انسانها برروی ماه فرود آمده بودند.
آخرین مهر تائید برای سفر انسان به ماه، ابزاری است که ۵۰ سال پیش در ماموریت آپولوی ۱۱ در ماه نصب شد. در جریان آن سفر آرمسترانگ و آلدرین، یک ابزار بازتابنده لیزری را برروی سطح ماه کار گذاشتند که هنوز هم فعال است و به انسانها این فرصت را میدهد تا با انعکاس نور لیزر، فاصله تا ماه را با دقت بالایی اندازهگیری کنند. در صورتی که اگر این ابزار روی ماه قرار نگرفته بود، امکان چنین اندازهگیری دقیقی برای بشریت فراهم نبود.
منبع: space
5858
