انسان‌ها قهرمان دو استقامت هستند؛ اما لوسی نمی‌توانست به پای ما برسد

انسان‌ها قهرمان دو استقامت هستند؛ اما لوسی نمی‌توانست به پای ما برسد

مدل‌های سه‌بعدی ساخته‌شده از لوسی، زن باستانی متعلق به گونه‌ی استرالوپیتکوس آفارنسیس (Australopithecus afarensis)، گونه‌ای باستانی از انسان‌تباران، نشان می‌دهند که این موجودات از توانایی دویدن روی دو پا برخوردار بودند، اما سرعت و استقامت آن‌ها در مقایسه با انسان‌های نوین بسیار کمتر بوده است. توانایی دویدن این گونه‌ی کوچک که بیش از سه میلیون سال پیش زندگی می‌کرد، بسیار ابتدایی‌تر از آن چیزی بود که در انسان‌های امروزی دیده می‌شود.تحلیل‌های کامپیوتری اخیر، اطلاعات دقیقی از سرعت دویدن و ساختار عضلانی انسان‌تبار لوسی ارائه داده‌اند. هرمان پونتزر، انسان‌شناس تکاملی از دانشگاه دوک در دورهام کارولینای شمالی، می‌گوید: «این پژوهش بسیار جامع و دقیق است.» یافته‌های مطالعه که در مجله‌ی کارنت بایولوژی منتشر شده، نشان می‌دهد که چگونه تغییرات در عضلات و استخوان‌ها، به انسان‌های امروزی امکان داده است تا دویدن در مسافت‌های طولانی‌تر را تجربه کنند.تغییر در عضلات و استخوان‌ها، به انسان‌های امروزی امکان داد تا دویدن در مسافت‌های طولانی‌تر را تجربه کنندبه‌گزارش ساینتیفیک‌امریکن، استرالوپیتکوس آفارنسیس به دلیل توانایی راه‌رفتن روی دو پا، همیشه موردتوجه پژوهشگرانی بوده است که تلاش می‌کنند روند تکامل راه‌رفتن دوپایی را در نیاکان انسان ردیابی و بررسی کنند. بااین‌حال، قابلیت دویدن این گونه کمتر مطالعه شده بود، زیرا برای بررسی توانایی دویدن روی دوپا به اطلاعات بیشتری نیاز است و نمی‌توان فقط به ردپاها و فسیل‌ها اکتفا کرد. کارل بیتس، پژوهشگر بیومکانیک تکاملی از دانشگاه لیورپول و یکی از نویسندگان مطالعه، می‌گوید: «این مطالعه گامی نو در این زمینه است.»