بررسی بازی Dave the Diver

یک روز یک نفر با دیوِ غواص تماس می‌گیرد تا با او برای پروژه‌ای جدید همکاری کند. همه‌چیز از این‌جا شروع می‌شود.

دیو به‌خاطر درخواست Cobra به اعماق آب در مکانی مرموز می‌رود؛ آبی که هر بار کسی در آن شیرجه می‌زند، محیطی نسبتا متفاوت با دفعه‌ی قبلی را می‌بیند. همه‌چیز ساده است. ماهی شکار کنید، زنده به سطح آب برگردید و ماهی‌ها را تحویل رستوران بدهید؛ رستورانی که یک سرآشپز به اسم Bancho دارد و Cobra می‌خواهد ازطریق آن ثروتمند شود.

در اوایل تجربه‌ی بازی Dave the Diver به نظر می‌رسد که تنها هدف شما جمع‌آوری مواد غذایی مورد نیاز رستوران و سرویس‌دهی به مشتری‌های آن است. اما کمی که جلوتر می‌رویم، ابعاد دیگر گیم‌پلی به چشم می‌آید تا با سرعتی قابل قبول، این محصول شرکت MINTROCKET تبدیل به یک بازی کوچک قابل‌توجه شود.

سازندگان از پس چسباندن سیستم‌های مختلف به هم برآمده‌اند. گیمر در همان ساعات ابتدایی تجربه‌ی بازی Dave the Diver مدام با NPCهای جدید و نرم‌افزارهای بیشتر روی گوشی هوشمندِ دیو روبه‌رو می‌شود. هرکدام از این نرم‌افزارها بخشی از اهداف شما در بازی را تعریف می‌کند. آن‌ها در خدمت سیستم‌های مختلف گیم‌پلی هستند تا مانع سردرگمی گیمر باشند.

Dave the Diver یکی از آن بازی‌هایی است که اگر سازندگان وقت زیادی را به کار روی یکپارچگی آن اختصاص نمی‌دادند، شدیدا بی‌نظم و شلوغ می‌شد. MINTROCKET با درک همین نکته، جلوی هدر رفتن پتانسیل محصول خود را گرفت.

وقتی مشغول شنا در آب هستید، بازی حس‌وحال اکشن-ادونچر دارد. بعضی از مواقع به‌دنبال پیدا کردن آیتم‌های خاص هستید و بعضی از مواقع عملا باید مشغول مبارزه با شکارچی‌های مختلف باشید. در همین حین وجود اِلِمان‌های RPG در Dave the Diver را نمی‌توان انکار کرد. چرا که توجه به سطح توانایی‌ها و ابزارهای دیو از جهات مختلف تاثیر پررنگی روی روند بازی دارد.

عناصری از سبک‌های دیگر هم در این بازی به چشم می‌خورند. بازی Dave the Diver گاهی می‌تواند بسیار جدی و ساخته‌شده برای گیمرهای حرفه‌ای به نظر برسد؛ درحالی‌که وقتی مشغول سرویس‌دهی داخل رستوران هستید، بی‌شباهت به بسیاری از بازی‌های کژوال پلتفرم موبایل نیست.

سازنده برای اینکه تجربه‌ی مورد بحث را درست به مخاطب ارائه کند، از همان ابتدا هسته‌ی مشخصی برای گیم‌پلی می‌سازد. سپس مکانیزم‌های گوناگون، روی آن هسته سوار می‌شوند. فارغ از اینکه چه‌قدر بازی به سمت نقاط اوج هیجان‌انگیز می‌رود، شما نمی‌توانید جمع‌آوری مواد غذایی برای رستوران و سرویس‌دهی به مشتری‌ها را فراموش کنید. تداوم انجام این کار روی همه‌ی بخش‌های تجربه تاثیر می‌گذارد. چون دِیو به این روش پول درمی‌آورد.

از همین پول برای به‌روزرسانی امکانات غواصی او بهره می‌برید؛ امکاناتی که برای گشت‌وگذار در عمق بیشتر به آن‌ها احتیاج دارید. گشت‌وگذار در عمق بیشتر می‌تواند منجر به پیدا کردن آیتم‌های به‌خصوص شود که روی پیشروی در مراحل اصلی داستانی تاثیر دارد. در همین حین موجودات آبی ترسناک‌تری را می‌بینید. برای مبارزه با آن‌ها به اسلحه‌ی بهتر احتیاج دارید. ساخت سلاح بهتر نیازمند پول است.

چنین چرخه‌هایی مدام در ساختار گیم‌پلی بازی Dave the Diver پررنگ می‌شوند. این وسط وظایف فرعی مربوط‌به جمع‌آوری موارد مختلف از اعماق دریاچه هم وجود دارند تا به گشت‌وگذار بازیکن تنوع ببخشند. وجود فهرستی از کارهای قابل انجام که طی هر غواصی می‌توانید به آن‌ها بپردازید، شانس بازی برای پاداش دادن به شما را بیشتر می‌کند. چرا که حتی اگر مثلا شکار موفقی نداشتید یا یک آیتم کلیدی را پیدا نکردید، باز هم امکان دارد به‌خاطر برداشتن گیاهان خاص اعماق آب امتیاز بگیرید. شما روی هر بخشی از گیم‌پلی که تمرکز کنید، پاداشی در قبال این تمرکز دریافت می‌کنید.

تنوع دشمن‌ها، سلاح‌ها و همین‌طور ابزارهایی که می‌سازیم یا در اعماق آب پیدا می‌کنیم، نقش قابل توجهی در حفظ توجه ما دارند. Dave the Diver برای این سبک از ویدیوگیم، کوتاه نیست و تعجبی ندارد که تجربه‌ی کامل آن برای بسیاری از بازیکن‌ها بیشتر از ۲۰ ساعت زمان ببرد. پس اگر تنوع در گیم‌پلی جاری نبود و سازندگان از پس افزایش عمق گیم‌پلی با سیستم‌های مختلف برنمی‌آمدند، بازی با سر به در بسته می‌خورد.

بااین‌حال شوربختانه نمی‌توان انکار کرد که برخی از فعالیت‌های قرارگرفته در مرکز این تجربه، از همان اواسط بازی به تکرار می‌افتند و دیگر جذابیت ابتدایی را ندارند. اصلی‌ترین اِلِمان در بازی Dave the Diver که آن را تبدیل به یک تجربه‌ی یکپارچه برای گیمرها می‌کند، ماجراجویی است. همین ماجراجویی تا آخر بازی در قالب روند اصلی داستان و رازهایی که در دل آب کشف می‌کنید، بازیکن را نگه می‌دارد. اما از جایی به بعد می‌بینیم که بخش‌های فرعی این تجربه آن‌چنان کشش زیادی ندارند.

بازی Dave the Diver در تصویرسازی جذاب با پیکسل آرت موفق است؛ چه در هر کات‌سین کوتاه بامزه و چه هنگام مبارزه‌ی دیو با یک موجود عظیم‌الجثه

تیم سازنده با اینکه روی فضاسازی تصویری مناسب در اعماق آب برای ایجاد محیط‌های متفاوت کار کرده، از جایی به بعد ایده‌ی تازه‌ای برای طراحی مرحله ارائه نمی‌دهد. در نتیجه چند ساعت پس از شروع بازی به خودتان می‌آیید و می‌بینید که صرفا در آب مشغول انجام کاری هستید که ساعت‌ها قبل هم انجام دادید. گاهی این طراحی‌ها عملا به شکل کپی برابر اصل در بازی قرار می‌گیرند. بعضی از مواقع هم فقط جلوه‌ی ظاهری آن‌ها عوض شده است و اصل کاری که انجام می‌دهید، تفاوتی با قبل ندارد.

مخاطب Dave the Diver در چند نقطه از تجربه‌ی بازی به خود می‌آید و می‌بیند که دیگر «هر شیرجه زدن در آب برای یک دور غواصی» را نمی‌توان هیجان‌انگیز دانست. چون در تعدادی از این غواصی‌ها اتفاق تازه‌ای رخ نمی‌دهد. آیا تا آخر بازی برخی از مراحل عالی و غواصی‌های هیجان‌انگیز را داریم؟ بدون شک. اما وقتی فاصله‌ی بین مراحل اصلی و جذاب در ذهن مخاطب طولانی به نظر برسد، او احساس می‌کند که بخشی از محتوای بازی فقط برای پر کردن جای خالی در آن قرار گرفته است.

به این ایراد، کمبودهای جدی از انواع‌واقسام جنبه‌های صوتی را اضافه کنید. Dave the Diver به طرز شوکه‌کننده‌ای به صدا اهمیتی نمی‌دهد. در بیشتر از ۸۰ درصد دقایق تجربه‌ی بازی، صداگذاری به قدری ابتدایی و عملا بی‌تاثیر است که اگر بدون هدفون یا اسپیکر Dave the Diver را تجربه کنید، چیز خاصی از دست نداده‌اید.

نه در حین مبارزات و نه هنگام گشت‌وگذارها، سازندگان استفاده‌ی معناداری از صداگذاری‌ها نکرده‌اند. آلبوم موسیقی متن بازی هم که از همان اوایل تجربه ثابت می‌کند حتی در زمینه‌ی فضاسازی هم حرفی برای گفتن ندارد.

موضوع وقتی عجیب‌تر می‌شود که میزان توجه سازنده به تصویرسازی‌های عالی را می‌بینیم. Dave the Diver در نوع خود تصاویر چشم‌نواز زیادی را تقدیم گیمر می‌کند؛ چه وقتی در اعماق اقیانوس و در دل تاریکی با یک هیولای عظیم‌الجثه مواجه می‌شوید و چه وقتی که سرآشپز می‌خواهد یک غذای جدید بسازد و یک کات‌سین کوتاه پخش می‌شود.

سازندگان می‌دانند که چنین تجربه‌ای در دنیای ویدیوگیم، به این نوع از تازگی‌ها احتیاج دارد تا صرفا ذهن گیمر را گرفتار چالش‌های مشابه نکند. پس چه‌طور به ارزش و نقش موسیقی و صداگذاری پرجزئيات در چنین تجربه‌ای توجه نشد؟ چرا در حین بارها و بارها غواصی نه آهنگی پخش می‌شود که مدام بخواهم آن را بشنوم و نه صداگذاری‌ها کمک مهمی به ماجراجویی پرخطر من در اعماق آب می‌کردند؟

بازی Dave the Diver تلاش زیادی به خرج می‌دهد تا بازیکن را کاملا با فعالیت‌های دیو همراه کند؛ حتی در لحظاتی که صرفا یک آیتم ویژه در اعماق آب پیدا کرده‌اید و ازطریق تماس با شخصیت‌ها به‌دنبال خریدار برای آن هستید.

تیم سازنده چند باس خوب و سرگرم‌کننده را در مسیرتان قرار می‌دهد که از سورپرایزهای جذاب بازی هستند

دلیل افتادن اسم این ویدیوگیم سر زبان‌ها، در اوج بودن مداوم آن نیست. اتفاقا Dave the Diver فراز و فرودهای زیادی دارد. ولی در عین اینکه بخش‌هایی از تجربه‌ی کلی به تکرار می‌افتد، Dave the Diver از نقاط اوجی بهره می‌برد که سورپرایزکننده و پرهیجان هستند.

بازیکن‌ها دوست دارند که در دل ماجراجویی‌ها واقعا سورپرایز شوند. هنگامی که حدود یک ساعت در یک بازی مشغول شکار ماهی‌های یکسان و برداشت گیاهان آبی یکسان باشید، رسیدن به یک باس‌فایت خوب، معرکه و غیرمنتظره به نظر می‌آید. اینکه برای رسیدن به مبارزه‌ی بزرگ بعدی باید روی پیشرفت جدی خود کار کنید، مجبورتان می‌کند که به روند عادی اکثر دقایق بازی هم اهمیت بدهید.

آیا می‌شد این تجربه را انقدر صیقل داد که در بخش‌هایی از تجربه دچار تکرار و افت نشود؟ نه لزوما. چون ساختار کلی تعیین‌شده برای آن به همین شکل است. جدا از ضعف صدا، ایده‌ی جالب تیم سازنده یک‌سری مشکل اساسی دارد که برخی از دقایق را دربرابر برخی از دقایق دیگر، خسته‌کننده می‌کند. اما خوش‌بختانه صنعت ویدیوگیم امروز می‌گذارد بازی‌هایی مثل Dave the Diver هم بدون اینکه خودشان را مجبور به پذیرش فرمول‌های مطمئن کنند، ساخته شوند؛ بازی‌هایی که انقدر ایده‌های مختلف و بعضا خام را کنار هم می‌گذارند که طبیعتا بی‌نقص از آب درنمی‌آیند، اما بسیاری از مخاطب‌ها را شیفته‌ی خود می‌کنند. چون حداقل تلاش کرده‌اند که کار خودشان را انجام دهند.

علاوه‌بر همه‌ی نکات مثبت و منفی که مورد بحث قرار گرفتند، باید بدانید داستان بازی Dave the Diver هم از پس جالب کردن تجربه برمی‌آید. قصه‌گویی یک نقطه‌ی قوت جدی اثر نیست، اما سازندگان با چند رخداد داستانی درست‌وحسابی مطمئن شده‌اند که اصلا نکته‌ی منفی به حساب نیاید.